از ورشکستگان و غفلت زدگان شب قدر نباشیم

از ورشكستگان و غفلت زدگان شب قدر نباشیم تهران - آیت الله 'میرزا جواد ملكی تبریزی' درباره درك شب قدر می نویسد: برادرم! آیا به خاطر آمادگی برای این مجلس، به اندازه ای كه شایسته است؛ تلاش نموده و از رستگاران خواهی شد یا با غفلت خود این فرصت را از دست داده و از جمله ورشكستگان خواهی بود؟

این استاد اخلاق می نویسد: یقین داشته باش اگر از این كرامت غفلت كرده و با كوتاهی خود، آن را از بین ببری و در روز قیامت آنچه را كه دیگران با سعی كامل به آن رسیده اند ببینی، به حسرتی دچار می شوی كه آتش جهنم و عذاب دردناك در مقابل آن كوچك است و به همین جهت در آن روز با ورشكستگان پشیمان، صدا می زنی 'افسوس كه جانب خدا را رعایت نكرده و در حق خود ظلم و تفریط نمودم و وعده های خدا را مسخره كردم' در حالی كه پشیمانی سودی نداشته و درهای توبه و جبران بسته و آثار اعمال و نتایج آن آشكار شده است.

بنابراین قبل از این كه به خاطر كوتاهی و از بین بردن فرصت ها ملامت شوی؛ خود را سرزنش كن و قبل از این كه به تو بگویند چرا كرامت پروردگار جهانیان را كوچك شمردی؟ خود، این مطلب را در نظر بگیر و قبل از این كه به حساب تو رسیدگی شود؛ خود و سرمایه ات را حسابرسی كن.

** انتخاب عمل برای این شب، تفكر و یاد خدا

اگر فهمید چه عملی مناسبتر است كه به همان عمل می كند و اگر تردید پیدا كرد، باید استخاره كند. بعد از تعیین وقت ذكر، وقت مناسبی را كه در آن خواب آلود یا سیر یا گرسنه نبوده و موانع دیگری نیز نداشته باشد؛ باید برای تفكر معین كند.

همچنین باید تمام سعی خود را به كار گیرد كه در شبش چیزی حتی امور مباح، او را از یاد خدا باز نداشته و در نمازها و مناجاتش به غیر آن حتی مستحبات فكر نكند. زیرا كسی كه مثلا در نماز به ساختن مسجد و آب كشیدن آن یا صدقه دادن فكر كند؛ غافل است. حتی در حال ایستادن نماز در یاد اجزای آن بودن غفلت است و باید در هنگام عمل فقط سعی كند كه قلب او از حقیقت كارهایی كه انجام می دهد و ذكرهایی كه می گوید غافل نباشد.

برای اینكه به راحتی به این مطلب برسد، می تواند قبل از انجام عمل مختصری درباره آن فكر كند و آنگاه عمل را انجام دهد و اگر هنگام قرائت و ذكر از آن غافل شد؛ باید آن را تكرار كند. مثلا وقتی می خواهد رو به قبله بایستد؛ می تواند اجمالا درباره معنای رو به قلبه نمودن بیاندیشد و هنگامی كه می خواهد بایستد ابتدا درباره حقیقت آن كه همان ایستادن برای ادای حق بندگی است؛ اندیشیده و فكر كند كه ایستادن بر روی دو پا اشاره به ترس و امید به خاطر پذیرفته شدن عبادت یا عدم آن است.

به همین ترتیب درباره سایر اجزای عبادت مانند قرائت و ذكرهای نماز فكر كند. مثلا قبل از گفتن بسم الله الرحمن الرحیم معنای آن را اجمالا در نظر آورده و آنگاه آن را بگوید و اگر در اثنای قرائت آیه ای، غفلتی برای او پیش آمد، باید آن آیه را تكرار كند.

** توسل به نگهبان این شب

چنین عمل كننده ای لازم است در اول شب به نگهبان آن شب كه از معصومین (ع) است؛ بسیار توسل جسته و او را شفیع خود قرار دهد و در این هنگام توفیق در اعمال و احوال را كه به آن احتیاج دارد؛ ذكر نموده و تلاش كند با الفاظی كه برای درخواست ترحم و شفاعت می گوید؛ رحمت و رقت را جلب كرده و مهربانی و كرامت را برانگیخته و ابرهای جود و كرم و بخشش را بباراند و با دست آنان عقل و نفس و قلب و صفات و اعمال و تمام وجودش را به مولایش تفویض و واگذار نموده و در طول شب نیز مواظب باشد كاری مخالف با تفویض، انجام ندهد.

در چنین مواردی اگر بتواند حتی تفویض خود را نیز واگذار كند كه در این صورت قطعا رستگار شده است ولی خیلی اتفاق می افتد كه انسان مراقب نبودن و بی مبالاتی را با تفویض اشتباه كرده، آن پلید او را فریب داده و با نادانی او را هلاك می كند.

بنابراین تا زمانی كه با علوم الهی به خوبی نفهمیده كه به تفویض رسیده است، نباید مطمئن شود و برای اطمینان باید ببیند كه حال و مرادش در آنچه كه تفویض نموده با یكدیگر موافق هستند یا نه. زیرا یكی از علامات صحت تفویض، قبول آن، و یكی از علامات قبول نیز این است كه خداوند متعال، اموری را كه بنده به او تفویض نموده است، بخوبی و بالاتر از آرزوی بنده سرپرستی كند.

برگرفته از: كتاب المراقبات نوشته مرحوم آیت الله میرزا جوادآقا ملكی تبریزی

فراهنگ **1003**1588

انتهای خبر / خبرگزاری جمهوری اسلامی (ايرنا) / کد خبر 80267678