شلیک احمدینژاد به بازوی تجاری دولت یازدهم
هیات وزیران به ریاست محمود احمدینژاد رئیس جمهور تصویب کرده است که نمایشگاه بین المللی تهران به سازمان صداوسیما واگذار شود!
به گزارش عصر ایران، مساحت کل نمایشگاه بین المللی تهران که در شمال پایتخت قرار دارد، حدود ۸۵۰ هزار مترمربع است. در این عرصه، ۱۲۰ هزار متر مربع فضای سر پوشیده، ۳۵ هزار متر مربع فضای باز نمایشگاهی، حدود ۲۲ هکتار فضای سبز و نیز ۲۱ هکتار راههای دسترسی به سالنها و محوطه نمایشگاه وجود دارد. این زمینها در منطقهای خوش آب وهوا و گرانقیمت تهران، قرار دارد و برخی برآوردها حاکی از ان است که هر متر مربع زمین خالی در این منطقه، ۲۰ میلیون تومان قیمت دارد.
این واگذاری تنها سه روز بعد از همایش تجلیل از احمدینژاد توسط صداوسیما انجام شد؛ اقدامی که خارج از حوزه وظایف صداوسیما بود و اعتراضات بسیاری را برانگیخت مبنی بر اینکه صداوسیما وظیفه اطلاع رسانی و نقد و بررسی عملکرد دولت را دارد نه اینکه برای احمدینژاد مراسم تجلیل بگیرد.
حال با این واگذاری، ذهنها مشغول ارتباط بین این دو شده است: تجلیل صدا و سیما از رئیس دولت و مصوبه دولت برای دادن زمین نمایشگاه بین المللی به صدا و سیما!
قضیه وقتی عجیبتر میشود که به یاد بیاوریم، طبق اعلام شرکت سهامی نمایشگاههای بین المللی جمهوری اسلامی ایران، پیشتر بحث واگذاری زمین نمایشگاه به صدا و سیما، در کمیسیونهای دولت بررسی و رد شده بود.
فارغ از همه این مباحث، جدیترین موضوع در این باره، قطع بازوی نمایشگاهی بخش بازرگانی کشور است و این در حالی است که نمایشگاههای بین المللی، جزء لاینفک تجارت بین المللی است.
آیا دولت که نمایشگاه بین المللی را هدیه میدهد، مکان جایگزین برای آن تدارک دیده است؟
پاسخ منفی است و لذا این پرسش به وجود میآید که بعد از واگذاری این مجموعه به صدا و سیما، نمایشگاههای تخصصی کشورمان به ویژه آنهایی که بین المللی هستند - مانند نمایشگاههای صنعت نفت و ساختمان و فرش و... - در کجا برگزار خواهد شد؟
نکته قابل توجه اینکه محل فعلی نمایشگاه بین المللی، از حدود نیم قرن پیش، با همین هدف احداث شد و لذا زیرساختهای آن هم در بدو امر و هم در طول زمان، بر پایه نیازهای نمایشگاهی شکل گرفته است و لذا نمیتوان به سادگی، مکان دیگری، مانند مصلای تهران -که اساساً کاربری دیگری دارد- را به نمایشگاههای تخصصی بین المللی اختصاص داد و با آبرو و منافع کشور بازی کرد.
نکته جالب اینکه دولت احمدینژاد، بعد از اینکه خودش ۸ سال از محل نمایشگاه استفاده کرد، در روزهای آخر عمرش، آن را واگذار میکند تا دولت بعدی، با خلأ نمایشگاهی برای تجارت بین المللی خودش مواجه شود و احتمالاً یک اختلاف حقوقی و سیاسی جدی بین دولت یازدهم و صدا و سیما، ایجاد شود.
اگر این نمایشگاه واقعاً به درد دولت نمیخورد، چرا پیشتر این واگذاری تصویب نشده بود؟
هیات دولت باید توضیح دهد که با کدام استناد قانونی، کل زمینهای نمایشگاه بین المللی تهران را به صداوسیما واگذار میکند؟ آیا صرف همسایگی صداوسیما و نمایشگاه بین المللی و برگزاری تجلیل از احمدینژاد، دلیل این اقدام است؟
محمد رضا رحیمی معاون رئیس جمهور هم در این باره اظهارنظر نکرده است و تنها به گفتن این مطلب اکتفا کرد که «صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران از این جهت مهم است که هماکنون در دنیا یکهتاز است و همه شبکههای قدرتهای ظالم و کفر جهانی در مقابلش قرار دارند. بنابراین توسعه صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران از سوی دولت یک ضرورت است و امروز به شدت مورد توجه قرار گرفته و باید امکانات لازم برای توسعه آن داده شود.»
واقعاً کدام عقل سلیم این توجیه را میپذیرد که یک بخش مهم از تجارت بین المللی کشور را باید قربانی صدا و سیما کرد و این اقدام را با توجیهاتی مانند تقابل صدا و سیما با شبکههای کفر و ظلم توجیه کرد؟ اگر صدا وسیما چنین جایگاه رفیعی دارد، آیا آقایان در روزهای آخر عمر دولتشان به این نتیجه رسیدهاند و این چنین حاتم بخشی میکنند؟!
اعطای زمینهای نمایشگاه بین المللی به صدا و سیما لزوماً منجر به توسعه صدا و سیما نمیشود.
صدا و سیما هم اکنون زمینهای بسیاری را در اختیار دارد و اگر به دنبال توسعه ارضی است میتواند از این زمینهای بلااستفاده استفاده کند.
وانگهی توسعه یک سازمان، به روز کردن اندیشه حاکم بر آن است. با حاکم کردن اندیشه جدید بر صدا و سیما میتوان کارآیی آن را افزایش داد و توسعه داد. توسعه صداوسیما در گرو کسب اعتماد و عملکرد قانونی و اخلاقی این رسانه است نه اینکه آن را به یک زمین دار بزرگ تبدیل کنند.
جهت اطلاع معاون اول رئیس جمهور بد نیست اشاره شود که در حال حاضر شبکه الجزیره با مخاطبان گسترده و تاثیر گذاری فراوان در جهان زیر ۱۰۰۰ نفر نیرو دارد.
ساختمان این شبکه در بخشی از محوطه رادیوتلویزیون دولتی قطر قرار دارد و حتی حسنی مبارک رئیس جمهور وقت مصر به هنگام بازدید از دفتر الجزیره، از کوچک بودن ساختمان آن تعجب کرده بود و آن را شبکهای درون قوطی کبریت توصیف کرده بود.
این در حالی است که براساس آمارهای غیررسمی صداوسیمای ایران حدود ۴۶ هزار نفر نیرو دارد.
اگر توجیهات حاضر برای دادن زمین به صدا و سیما قابل پذیرش باشد، دور از ذهن نیست که در آینده پارک لاله، پارک جمشیدیه، پارک هنرمندان و پارک ساعی هم در راستای «توسعه» صداوسیما، به این سازمان واگذار شوند تا در تقابل با کفر و ظلم جهانی موفقتر (!) شود.
گذشته از همه این بحثها، اگر روزی به واسطه ایجاد محلی مناسب و آبرومند برای نمایشگاههای بین المللی، قرار بر تغییر کاربری فضای کنونی نمایشگاه بین المللی باشد، بهترین گزینه نه واگذاری آن به صدا و سیما یا هر نهاد دیگر، که تبدیلش به بوستان عمومی برای بهرهمندی همه شهروندان است.
احمدینژاد خود زمانی شهردار تهران بود و با مشکلات فضای سبز تهران و هزینههای هنگفت ایجاد بوستانهای عمومی آشناست و شگفت اینکه او با نادیده گرفتن همه دانستههایش، این چنین رفتار میکند و دولت آینده را از نمایشگاه بین المللی و مردم را از یک بوستان عمومی محروم میکند، مردمی که هم اکنون این امکان را دارند که مدام از فضای سبز و زیبای آن استفاده کنند و لذت ببرند ولی بعد از واگذاریاش به صدا و سیما، فقط از بیرون میتوانند کیوسک نگهبانی، درختان سرسبز و مناره بلند مسجدش را ببینند و دعاگوی باعث و بانی چنان وضعی شوند!
جا دارد نهادهای نظارتی وارد موضوع شوند و اجازه این مشکل آفرینی بزرگ را به دولت ندهند.
به گزارش عصر ایران، مساحت کل نمایشگاه بین المللی تهران که در شمال پایتخت قرار دارد، حدود ۸۵۰ هزار مترمربع است. در این عرصه، ۱۲۰ هزار متر مربع فضای سر پوشیده، ۳۵ هزار متر مربع فضای باز نمایشگاهی، حدود ۲۲ هکتار فضای سبز و نیز ۲۱ هکتار راههای دسترسی به سالنها و محوطه نمایشگاه وجود دارد. این زمینها در منطقهای خوش آب وهوا و گرانقیمت تهران، قرار دارد و برخی برآوردها حاکی از ان است که هر متر مربع زمین خالی در این منطقه، ۲۰ میلیون تومان قیمت دارد.
این واگذاری تنها سه روز بعد از همایش تجلیل از احمدینژاد توسط صداوسیما انجام شد؛ اقدامی که خارج از حوزه وظایف صداوسیما بود و اعتراضات بسیاری را برانگیخت مبنی بر اینکه صداوسیما وظیفه اطلاع رسانی و نقد و بررسی عملکرد دولت را دارد نه اینکه برای احمدینژاد مراسم تجلیل بگیرد.
حال با این واگذاری، ذهنها مشغول ارتباط بین این دو شده است: تجلیل صدا و سیما از رئیس دولت و مصوبه دولت برای دادن زمین نمایشگاه بین المللی به صدا و سیما!
قضیه وقتی عجیبتر میشود که به یاد بیاوریم، طبق اعلام شرکت سهامی نمایشگاههای بین المللی جمهوری اسلامی ایران، پیشتر بحث واگذاری زمین نمایشگاه به صدا و سیما، در کمیسیونهای دولت بررسی و رد شده بود.
فارغ از همه این مباحث، جدیترین موضوع در این باره، قطع بازوی نمایشگاهی بخش بازرگانی کشور است و این در حالی است که نمایشگاههای بین المللی، جزء لاینفک تجارت بین المللی است.
آیا دولت که نمایشگاه بین المللی را هدیه میدهد، مکان جایگزین برای آن تدارک دیده است؟
پاسخ منفی است و لذا این پرسش به وجود میآید که بعد از واگذاری این مجموعه به صدا و سیما، نمایشگاههای تخصصی کشورمان به ویژه آنهایی که بین المللی هستند - مانند نمایشگاههای صنعت نفت و ساختمان و فرش و... - در کجا برگزار خواهد شد؟
نکته قابل توجه اینکه محل فعلی نمایشگاه بین المللی، از حدود نیم قرن پیش، با همین هدف احداث شد و لذا زیرساختهای آن هم در بدو امر و هم در طول زمان، بر پایه نیازهای نمایشگاهی شکل گرفته است و لذا نمیتوان به سادگی، مکان دیگری، مانند مصلای تهران -که اساساً کاربری دیگری دارد- را به نمایشگاههای تخصصی بین المللی اختصاص داد و با آبرو و منافع کشور بازی کرد.
نکته جالب اینکه دولت احمدینژاد، بعد از اینکه خودش ۸ سال از محل نمایشگاه استفاده کرد، در روزهای آخر عمرش، آن را واگذار میکند تا دولت بعدی، با خلأ نمایشگاهی برای تجارت بین المللی خودش مواجه شود و احتمالاً یک اختلاف حقوقی و سیاسی جدی بین دولت یازدهم و صدا و سیما، ایجاد شود.
اگر این نمایشگاه واقعاً به درد دولت نمیخورد، چرا پیشتر این واگذاری تصویب نشده بود؟
هیات دولت باید توضیح دهد که با کدام استناد قانونی، کل زمینهای نمایشگاه بین المللی تهران را به صداوسیما واگذار میکند؟ آیا صرف همسایگی صداوسیما و نمایشگاه بین المللی و برگزاری تجلیل از احمدینژاد، دلیل این اقدام است؟
محمد رضا رحیمی معاون رئیس جمهور هم در این باره اظهارنظر نکرده است و تنها به گفتن این مطلب اکتفا کرد که «صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران از این جهت مهم است که هماکنون در دنیا یکهتاز است و همه شبکههای قدرتهای ظالم و کفر جهانی در مقابلش قرار دارند. بنابراین توسعه صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران از سوی دولت یک ضرورت است و امروز به شدت مورد توجه قرار گرفته و باید امکانات لازم برای توسعه آن داده شود.»
واقعاً کدام عقل سلیم این توجیه را میپذیرد که یک بخش مهم از تجارت بین المللی کشور را باید قربانی صدا و سیما کرد و این اقدام را با توجیهاتی مانند تقابل صدا و سیما با شبکههای کفر و ظلم توجیه کرد؟ اگر صدا وسیما چنین جایگاه رفیعی دارد، آیا آقایان در روزهای آخر عمر دولتشان به این نتیجه رسیدهاند و این چنین حاتم بخشی میکنند؟!
اعطای زمینهای نمایشگاه بین المللی به صدا و سیما لزوماً منجر به توسعه صدا و سیما نمیشود.
صدا و سیما هم اکنون زمینهای بسیاری را در اختیار دارد و اگر به دنبال توسعه ارضی است میتواند از این زمینهای بلااستفاده استفاده کند.
وانگهی توسعه یک سازمان، به روز کردن اندیشه حاکم بر آن است. با حاکم کردن اندیشه جدید بر صدا و سیما میتوان کارآیی آن را افزایش داد و توسعه داد. توسعه صداوسیما در گرو کسب اعتماد و عملکرد قانونی و اخلاقی این رسانه است نه اینکه آن را به یک زمین دار بزرگ تبدیل کنند.
جهت اطلاع معاون اول رئیس جمهور بد نیست اشاره شود که در حال حاضر شبکه الجزیره با مخاطبان گسترده و تاثیر گذاری فراوان در جهان زیر ۱۰۰۰ نفر نیرو دارد.
ساختمان این شبکه در بخشی از محوطه رادیوتلویزیون دولتی قطر قرار دارد و حتی حسنی مبارک رئیس جمهور وقت مصر به هنگام بازدید از دفتر الجزیره، از کوچک بودن ساختمان آن تعجب کرده بود و آن را شبکهای درون قوطی کبریت توصیف کرده بود.
این در حالی است که براساس آمارهای غیررسمی صداوسیمای ایران حدود ۴۶ هزار نفر نیرو دارد.
اگر توجیهات حاضر برای دادن زمین به صدا و سیما قابل پذیرش باشد، دور از ذهن نیست که در آینده پارک لاله، پارک جمشیدیه، پارک هنرمندان و پارک ساعی هم در راستای «توسعه» صداوسیما، به این سازمان واگذار شوند تا در تقابل با کفر و ظلم جهانی موفقتر (!) شود.
گذشته از همه این بحثها، اگر روزی به واسطه ایجاد محلی مناسب و آبرومند برای نمایشگاههای بین المللی، قرار بر تغییر کاربری فضای کنونی نمایشگاه بین المللی باشد، بهترین گزینه نه واگذاری آن به صدا و سیما یا هر نهاد دیگر، که تبدیلش به بوستان عمومی برای بهرهمندی همه شهروندان است.
احمدینژاد خود زمانی شهردار تهران بود و با مشکلات فضای سبز تهران و هزینههای هنگفت ایجاد بوستانهای عمومی آشناست و شگفت اینکه او با نادیده گرفتن همه دانستههایش، این چنین رفتار میکند و دولت آینده را از نمایشگاه بین المللی و مردم را از یک بوستان عمومی محروم میکند، مردمی که هم اکنون این امکان را دارند که مدام از فضای سبز و زیبای آن استفاده کنند و لذت ببرند ولی بعد از واگذاریاش به صدا و سیما، فقط از بیرون میتوانند کیوسک نگهبانی، درختان سرسبز و مناره بلند مسجدش را ببینند و دعاگوی باعث و بانی چنان وضعی شوند!
جا دارد نهادهای نظارتی وارد موضوع شوند و اجازه این مشکل آفرینی بزرگ را به دولت ندهند.
منبع خبر: تابناک
اخبار مرتبط: شلیک احمدینژاد به بازوی تجاری دولت یازدهم
حق کپی © ۲۰۰۱-۲۰۲۴ - Sarkhat.com - درباره سرخط - آرشیو اخبار - جدول لیگ برتر ایران