نگرانی همسر عبدالله مومنی از وضعیت جسمی همسرش در زندان؛ دست از کینه جویی بردارند

چکیده :همسر عبدالله مومنى با اشاره به گذشت بیش از ۵١ ماه از حبس همسرش گفت: «مسئولان گرچه در تمام این مدت با درخواست مرخصى موافقت نکرده‌اند و این حق مسلم را از همسر و خانواده ما سلب کرده‌اند حداقل انتظار داشتیم که به وعده هاى خود عمل کرده و به تعهد شرعى و قانونیشان در مورد سلامتى اسیرى که در اختیارشان است پایبند باشند و دست از کینه جویى بردارند»....

کلمه- هانیه رضایی:

همسر عبدالله مومنى سخنگوى دربند سازمان دانش آموختگان ایران (ادوار تحکیم) از بى توجهى مقامات دادستانى تهران نسبت به درمان این زندانى سیاسى خبر داده و با اشاره به توقف روند درمان همسرش به کلمه می گوید: «آقاى مومنى دچار ناراحتى پوستى شدید است و نیاز جدى به درمان فورى دارد و نیز از ناراحتى داخلى وگوارشى رنج مى برد.»

وى در ادامه همچنین می افزاید: «با این وجود متاسفانه مقامات مسئول با مانع تراشى و عدم رسیدگى به درمان همسرم شرایط حبس او را دشوار ساخته و موجب ظلمى مضاعف شده‌اند.»

همسر عبدالله مومنى با اشاره به گذشت بیش از ۵١ ماه از حبس همسرش گفت: «مسئولان گرچه در تمام این مدت با درخواست مرخصى موافقت نکرده‌اند و این حق مسلم را از همسر و خانواده ما سلب کرده‌اند حداقل انتظار داشتیم که به وعده هاى خود عمل کرده و به تعهد شرعى و قانونیشان در مورد سلامتى اسیرى که در اختیارشان است پایبند باشند و دست از کینه جویى بردارند».

آدینه وند خاطرنشان می کند: «قریب یک سال است که با توصیه پزشکان بایستى جهت تشخیص آقاى مومنى را به بیمارستان منتقل کنند اما گویا براى چند ساعت هم نمى خواهند او را از زندان بیرون آورند. این مانع تراشى هاى بى دلیل در چند هفته اخیر ناراحتى پوستى آقاى مومنى را وخیم‌تر ساخته که موجب نگرانى جدى ماست».

به گزارش کلمه، این معلم درد آشنا، از خانواده شهیدان است و تاکنون ۵ شهید به این انقلاب و نظام هدیه داده اند. جرمش مثل همه همرزمانش است، و به اتهام اقدام علیه امنیت ملی در حبس و شکنجه است و محکومیتش ۴ سال و یازده ماه حبس که صد روز هم در انفرادی بوده و تحت فشار و شکنجه و توهین و فحاشی.

براساس گواهی پزشکان زندانی وی نیاز به درمان در خارج از زندان دارد اما مسئولین با مرخصی درمانی این زندانی سیاسی نیز مخالفت کرده اند.

پیش از این فاطمه آدینه وند همسر عبدالله مومنی با اشاره به گفته های مسئولان نامه عبدالله مومنی درباره شکنجه های دوران بازداشت را علت مرخصی ندادن به این زندانی سیاسی ذکر کرده بود.

عبدالله مومنی روز سی‌ام خرداد سال ۸۸ ضمن ضرب‌وشتم توسط نیروهای امنیتی بازداشت شد. او بیش از سه ماه اول بازداشتش را در سلول‌های انفرادی بندهای ۲۰۹ و ۲۴۰ زندان اوین و زیر شکنجه به سر برد که بیش از ۴۰ روز آن در بی‌خبری کامل گذشت.

وی در اسفندماه‌‌‌ ۸۸ به مرخصی آمد. اما پس از آنکه به درخواست‌های غیرقانونی بازجویانش مبنی بر مصاحبه علیه رهبران جنبش سبز در دوران مرخصی تن نداد، در اواخر فروردین ماه سال ۸۹ بار دیگر به زندان بازگشت.

عبدالله مومنی پس از بازگشت به زندان، در نامه‌ای تکان‌دهنده به شرح شکنجه‌هایی پرداخت که از زمان بازداشت بر وی اعمال شده بود. او هم‌چنین در آن نامه از نمایشی بودن دادگاه‌های پس از انتخابات پرده برداشت.

عبدالله مومنی در این نامه نوشته بود“تحمل انفرادی و بازجویی های طولانی امری بود که باید به آن عادت می کردم. اما درکنار انفرادی، بی خوابی های مکرر در نتیجه جلسات بازجویی چند ساعته و ایستادن بر روی یک پا و ضرب و شتم و سیلی های پیاپی نیز ترجیع بند این روزها بود. فشارها و آزار ناشی از عدم اطاعت از خواست بازجویان آنقدر بود که گاهی باعث می شد در حین بازجویی از هوش بروم. گاهی نیز که گویی باید مشت آهنین از آستین بازجو بیرون می آمد، چنین می شد و چندین بار آنچنان بازجوی پرونده، گلویم را تا حد خفگی می فشرد که بی هوش برزمین می افتادم و تا روزها از شدت درد در ناحیه گلو، خوردن آب و غذا برای ام زجرآور می شد.”

وی در خصوص اعترافات اجباری هم گفته بود“ از همان ابتدای بازجویی من را وادار به تک نویسی علیه دوستان و نزدیکان کرده و وقتی مقاومت کردم علاوه بر ضرب و شتم و سیلی های پیاپی با این پاسخ بازجو مواجه شدم که “باید تک نویسی کنی تا شخصیت کذایی ات خورد شود”. شاید از همین رو و برای خورد شدن و تحقیر شخصیتی من بود که مرتبا می خواستند به روابط و مسائل اخلاقی ناکرده خود نیز اعتراف کنم و وقتی می گفتم این سخنان درست نیست و من نمی توانم علیه خود به دروغ اعتراف کنم با فحش های رکیک و ضرب و شتم و این پاسخ آنها روبرو می شدم که ” فاحشه ای را در دادگاه می آوریم تا علیه تو اعتراف کند و بگوید که رابطه نامشروع با تو داشته است”.

او حتی پاسخی هم برای این همه ظلم نخواسته بود چرا که می داند “صلاح مملکت خویش خسروان دانند”. اما فقط یادآوری کرده بود که چنین رفتارهایی نه با عدالت و انصاف سازگار و نه با هیچ قانون وشرعی قابل توجیه است.

عبدالله مومنی نامه اش را اینگونه به پایان برده است با کلامی از پروردگارش ” وَلاَ تَرْکَنُواْ إِلَى الَّذِینَ ظَلَمُواْ فَتَمَسَّکُمُ النَّارُ وَمَا لَکُم مِّن دُونِ اللّهِ مِنْ أَوْلِیَاء ثُمَّ لاَ تُنصَرُونَ. و بر ظالمان تکیه ننمایید، که موجب مى‏شود آتش شما را فرا گیرد و در آن حال، هیچ ولى و سرپرستى جز خدا نخو اهید داشت؛ و یارى نمى‏ی شوید!”

*  عکس فوق  مربوط به دیدار میرحسین موسوی و زهرا رهنورد  با  خانواده عبدالله مومنی در  فروردین ماه ۱۳۸۹ است.