تایم: در افغانستان گلوله‌ها حکومت می‌کنند

به گزارش خبرنگار سایت افغانستان خبرگزاری فارس، «نیخیل کومار» در یادداشتی برای تایم نوشت: افغانستان توسط دولت‌های – روسیه، چین، ایران، هند و پاکستان – احاطه شده است که بزرگ و به‌شدت مسلح‌اند و اغلب منافع متفاوت دارند.

در ادامه این یادداشت آمده است: ژنرال «جان نیکلسون» فرمانده ناتو در افغانستان، در ماه فوریه در مجلس سنا در مورد «پاکستان و روسیه که هم‌چنان به طالبان مشروعیت داده و از آن‌ها حمایت می‌کنند و تلاش‌های حکومت افغانستان در راستای ایجاد یک کشور باثبات را تضعیف می‌سازد»، ابراز نگرانی کرد.

نقش روسیه در آوریل سال جاری دوباره برجسته شد. وقتی از نیکلسون پرسیده شد که آیا مسکو به طالبان اسلحه می‌فرستد یا خیر، او  پاسخ داد که «من آن را رد نمی‌کنم».

چین میلیاردها دلار هزینه می‌کند تا نفوذش در پاکستان را تقویت کند – پاکستانی که غنی آن را به راه‌اندازی یک «جنگ اعلام‌نشده» در کشورش با پناه دادن به طالبان متهم می‌کند.

هند تاریخ طولانی و جنگ خونین  با پاکستان دارد: دهلی نو برای مقابله با اسلام‌آباد و همچنین  پکن، پروژه‌هایی را در افغانستان تامین مالی می‌کند و با کابل و تهران برای ایجاد یک بندر ایرانی که مسیر تجارتی تازه‌ای را بین هند، افغانستان محاط به خشکی و آسیای مرکزی باز خواهد کرد، همکاری می‌کند.

پاکستان بزرگترین مانع برای صلح در افغانستان است

کومار می‌نویسد: برای غنی، پاکستان بزرگترین مانع است. وی می‌گوید که نمی‌تواند «فرقی بین تروریست‌های خوب و بد» وجود داشته باشد. «این ماری است که شما را خواهد گزید».

در پیگیری صلح، غنی خودش مایل است با طالبان تعامل کند و می‌گوید: «این به آن‌ها بستگی دارد: قانون اساسی خط قرمز ماست». توافق اخیر او با گلبدین حکمتیار، جنگ‌سالار بدنام پیشین که نیروهایش بی‌رحمانه کابل را در جریان جنگ داخلی این کشور در دهه‌ 19900 گلوله‌باران کردند، یک مدل بالقوه است.

حکمتیار، ملقب به «قصاب کابل» که ایالات متحده او را یک تروریست جهانی شناخته بود، قانون اساسی افغانستان را پذیرفت و توافق کرد در قبال یک سلسله ضمانت‌ها، از جمله عفو او و معاونانش و آزادی زندانیان وابسته به او، دست از خشونت بردارد. 

منتقدان توافق با حکمتیار می‌گویند که این توافق نشان‌دهنده‌ فرار یکی دیگر از جنگ‌سالاران از پاسخگویی است.

در پاسخ، غنی می‌گوید:  «آیا توافق در ایرلند شمالی فرهنگ معافیت از مجازات را نشان داد؟ چه تعداد نازی‌ها پس از جنگ جهانی دوم تحت پیگرد قرار گرفتند؟ چه تعداد از ویشی‌ها؟ بیایید استاندارد دوگانه را تحمیل نکنیم. اگر به‌دنبال صلح هستیم، باید گذشته را فراموش کنیم… مسأله‌ کلیدی این است: آیا می‌توانیم گلوله‌ها را به اوراق رای‌دهی تبدیل کنیم؟».

در حال حاضر، گلوله‌ها حکومت می‌کنند.  «لطف‌الله نجفی‌زاده» مدیر خبری «طلوع نیوز» بزرگترین شبکه‌ تلویزیونی در افغانستان،، می‌گوید که بدترشدن اوضاع امنیتی تقریباً به‌صورت کامل بر نشست‌های روزانه‌ او با خبرنگاران از سراسر کشور حکمفرما است.

نجفی‌زاده که هفت تن از همکارانش در یک بمب‌گذاری انتحاری طالبان در سال 2016 کشته شدند، می‌گوید: «من گزارش‌های مثبت می‌خواهم، اما به‌ندرت گزارش مثبتی وجود دارد.» «تغییر پس از 2014 آغاز شد. بیشتر گزارش‌های ما در مورد مسائل امنیتی است. ما در مورد جنگ صحبت می‌کنیم، از مرگ می‌گوییم و اقدامات تروریستی را گزارش می‌دهیم».

اعتماد مردم به دولت افغانستان کاهش یافته است

با توجه به گزارش بنیاد آسیا که از سال 2004 بدین‌سو افکار عمومی افغان‌ها را ارزیابی می‌کند، در سال‌های اخیر اعتماد عمومی به  حکومت در هر سطحی کاهش یافته است.

فساد گسترده است – تقریبا تمام افغان‌ها در ارزیابی سال گذشته به آن به‌عنوان یک مشکل «در تمام بخش‌های زندگی روزمره» اشاره کردند. همزمان با بدترشدن اوضاع اقتصادی و امنیتی، تولید تریاک در سال 2016 بیش از 400 درصد افزایش یافت، چیزی که به  عملیات تروریستی دامن می‌زند. 

همه‌چیز تاریک و غم‌انگیز نیست. طلوع رسانه‌ای پرجنب‌وجوش است؛ در زمان طالبان، تلویزیون ممنوع بود و تنها یک ایستگاه رادیویی وجود داشت که به دین اختصاص یافته بود. اکنون بیش از 170 ایستگاه رادیویی و بیش از 800 تلویزیون خصوصی وجود دارد – نمونه‌ای از پیشرفت این کشور باوجود جنگ و حملات تروریستی بی‌امان.

در زمان طالبان، دختران از رفتن به مدرسه منع شده بودند. اکنون میلیون‌ها تن از آن‌ها در حال تحصیل هستند. ذهنیت‌ها نسبت به زنان در حال تغییر است.

نزدیک به سه-چهارم افغان‌ها در ارزیابی بنیاد آسیا گفتند باید به زنان اجازه‌ کار در خارج از خانه داده شود، 10درصد بیشتر از سال 2015. افغانستان در تابستان سال گذشته سدی را در ولایت هرات افتتاح کرد.

اطلاعات روز نوشت: کار این پروژه در دهه‌ 1970 آغاز شده بود اما آن زمان در آن مداخله شد. چهار دهه بعد، سرانجام با کمک هندی‌ها تکمیل شد. غنی می‌گوید:  نمی‌توان اقتصاد را منتظر امنیت گذاشت.

با این‌حال، جنگ در افغانستان در جریان است. در سال 2015، افغانستان یک ساختمان جدید پارلمان – نمادی از دموکراسی جوانش – را نیز به کمک هندی‌ها افتتاح کرد. صرف چند ماه بعد، راکت‌های طالبان این ساختمانِ با گنبد مسی را هدف قرار دادند. خسارت آن هنوز قابل مشاهده است.

از داخل پارلمان جدید می‌توان بقایای قصر دارالامان را دید، قصری که توسط امان‌الله خان – شاهی که میزش برای غنی معنای بسیاری  دارد – ساخته شد. سال گذشته، رییس‌جمهور ابتکار عمل بازسازی کاخ را در دست گرفت. این بدان معناست که مانند میزی که غنی پشت آن می‌نشیند، پارلمان جدید یک پیروزی امید بر تجربه است.

انتهای پیام/ز