وبینار: سازمان‌یابی طبقه کارگر

دستمزد ناچیز خبرنگاران و روزنامه نگاران روزنامه های ایران و جای خالی تشکل مستقل مطالباتی

هم راه کارگران: متوسط #درآمد ماهیانه یک خبرنگار/ روزنامه‌نگار در روزنامه‌های ایران، دو میلیون و ششصد و نود هزار تومان است؛ به #دلارِ ۱۷۰۰۰ تومانی می‌شود ۱۵۸ دلار در ماه. این رقم را «پژمان موسوی» در یادداشت روزش در روزنامه اعتماد داده است. او در این یادداشت اصلی ترین و بدیهی ترین و فوری ترین مطالبه روزنامه نگاران و خبرنگاران ایران را حدف کرده است. حق برخورداری از تشکل واقعا مستقل صنفی و مطالباتی که بتواند از استقلال روزنامه نگاران در برابر دولت؛ از حقوق و ضوابط کار، و از معیشت مناسب آنان دفاع کرده و آسیب های روزنامه نگاری غیرحرفه ای را کاهش دهد، از سوی نویسنده حذف شده است.

همین حذف که ای بسا ریشه در سانسور روزنامه اصلاح طلب اعتماد دارد گواهی دیگر است بر وضع وخیم روزنامه نگاری و خبرنگاری رسمی در کشور : در مورد همه چیز می توانی حرف بزنی، حتی می توانی رو به مطالبه گران بنویسی که حقوق بگیران رسانه « آیا هیچ‌گاه می‌توانند توقعِ حمایت از سوی آنها را برای خود داشته باشند؟ » و هیچ به روی خود نیاوری که مطالبه را از مطالبه گر بی حق طلب نمی کنند از دولت و حاکمیت طلب می کنند، و وقتی تشکلی از خود برای تعامل متقابل صنفی با سایر مطالبه گران نداری، طلب کاری حمایت از آنان بابت ادای وظیفه روزنامه نگاری و خبرنگاری ات شپیور را از سر گشاد نواختن است، ولی حق تشکل مستقل گروه مهم و تاثیرگذار خبرنگاران و روزنامه نگاران را اگر مطرح کنی، ای بسا کارت را از دست می دهی و سماجت کنی مثل محمد مساعد از پشت میله های زندان سردر می آوری و وارد تونل تعقیب و آزار و سرکوب امنیتی می شوی. موسوی در مورد « دستمزد پایین و باورنکردنی روزنامه‌نگاران ایران » آورده:

دستمزد روزنامه‌نگاران در #ایران آنقدر پایین است که بازگو کردنش هم شرم‌آور است.این عدد عملا امکان مقایسه با سایر مشاغل در ایران و احیانا با روزنامه‌نگاران در خارج را سلب می‌کند.وضعیت وقتی بغرنج‌تر می‌شود که می‌دانیم بسیاری از همکارانمان حتی از این عدد هم دریافتی پایین‌تری دارند

مرثیه‌سرایی نباید کرد، مجموعه‌ای از عوامل در طولِ سال‌ها، دست به دستِ هم داده و وضعیت را به چیزی تبدیل کرده که اکنون آن را مشاهده می‌کنیم.پرسشِ مهمِ ما در این وضعیت باید این باشد که برای رهایی از رنجی که می‌بریم چه باید کرد و چگونه باید شرایط را به نفعِ روزنامه‌نگاران تغییر داد؟

این پرسش یک پاسخ سرراست دارد:روزنامه‌نگاری در ایران باید حرفه‌ای شده، استانداردهای مدون مورد قبول نهادهای #ملی و #بین‌المللی داشته باشد و بیش از همیشه قانونمند شود. راه‌های رسیدن به این پاسخ سرراست اما بسیار مشکل است و بسیار هم به شرایط کلان داخلی و پارامترهای اقتصاد سیاسی مرتبط

شرایط کلان، پیچیدگی‌های بسیار دارد اما استاندارد کردنِ حرفه روزنامه‌نگاری در ایران و نگاه کردن به آن به عنوانِ یک #شغلِ دارای استانداردهای حرفه‌ای و شغلی امری شدنی و قابل تحقق است. به ویژه که بدانیم دوری از این #استانداردسازی می‌تواند چه لطمات جبران ناپذیری را به ما وارد کند

گسترش فضای غیرحرفه‌ای،ایفای نقش متضاد با روزنامه‌نگاری در کسوت روابط‌عمومیِ این و آن شدن، گسترش فعالیت باج‌نیوزها به عنوان بدیل روزنامه‌نگاری متعهد، ترویج روابط ناسالم با سازمان‌ها، از دست رفتن عزت شغلی و…تنها بخشی از آسیبی است که دوری روزنامه‌نگاری از فضای حرفه‌ای متحمل می‌شود

چطور می‌توان فرسنگ‌ها دور از میانگین جهانی و منطقه‌ای به خبرنگار/روزنامه‌نگار ایرانی دستمزد داد و انتظار عملکردی حرفه‌ای از او داشت؟ چطور می‌توان حتی از خالصِ دریافتیِ یک کارگر ساده هم به یک خبرنگار/روزنامه‌نگار دستمزد کمتری داد و از او توقعِ عمل به قواعدِ #اخلاق_حرفه‌ای داشت؟

روزنامه‌نگاران که همواره تمام اقشار، گروه‌ها و #صنوف از آنها انتظارِ حمایت از مطالباتشان و طرحِ آنها در سپهر رسانه‌ای کشور را دارند،خودشان آیا هیچ‌گاه می‌توانند توقعِ حمایت از سوی آنها را برای خود داشته باشند؟

روزنامه‌نگارانِ ایرانی وضعیت خودشان را با کشورهای پیشرفته از یک‌سو و کشورهای منطقه و دارای #مرز مشترک با ایران از سوی دیگر مقایسه می‌کنند؛فکر می‌کنید این مقایسه آیا حاصلی جز سرافکندگی هم دارد؟وضعیت دستمزدها حتی از #افغانستان هم بدتر و اسف‌ناک‌تر است

خیلی زود و به قید فوریت می‌بایست نسبت به اصلاح سازوکارهای نظام پرداخت در روزنامه‌های ایران اقدامِ عاجل صورت گیرد؛تاخیر در این اقدام،#روزنامه‌نگاری_متعهد را هر روز کمرنگ‌تر و دور از دسترس‌تر و روزنامه‌نگاری غیر حرفه‌ای و #کاسبکارانه را هر روز پر رنگ‌تر و در دسترس‌تر خواهد کرد