دروغ ممنوع

یادش به خیر، مرحوم امام (ره) وقتی در هواپیما مورد سوال واقع شده بودند که در سفر به ایران چه احساسی دارید؟ فرموده بودند "هیچ" طبعا وقتی کسی به تکلیف عمل کند نه هیاهو و تبلیع می‌کند و نه هیچ کار دیگر (مامور به انجام وظیفه می‌شود و نه حصول نتیجه). بنابراین امام در ذهنشان است که وظیفه‌ای داشتم و انجام دادم حالا با هیجان خودنمایی کنم که چه بشود؟ (هرچند همین پاسخ را مخالفین ایشان طور دیگری تعبیر و تبلیغ می‌کنند).

در لایه های بالا از حکومت ایران حکومت‌مداران ما نه این که اصلا دروغ نمی‌گفتند ولی کم‌تر دروغ می‌گفتند و در عین حال دروغ شاخ‌دار نمی‌گفتند تا این که پدیده‌ای پیدا شد که زل می‌زد به دوربین و چشم‌های مردم و دروغ می‌گفت و هنوز هم می‌گوید و توهم می‌زند. و هدف وسیله‌اش راتوجیه می‌کند. البته خودش می‌داند و تا به منصب تاثیرگذاری نرسد هرچه می‌خواهد بگوید ما را با او کاری نیست.

ولی مشکل آن‌جاست که هتک ابرو و دروغ توسط بعضی از دولت‌مردان بخصوص در دولت قبلی نهادینه شد و بعضی از نمایندگان مجلس فعلی و کارگزاران سایر قوا و نهادها نیز چنین زمینه‌ای را دارند و باید جلوی آن ایستاد. چون دروغ و "مار نشان مردم دادن به جای مار نوشتن یاد دادن" هم رشد و توسعه کشور را متوقف می‌کنند و هم با مردم‌فریبی آدرس غلط به جامعه می‌دهند و هم مردم فرودست را نیز به این سمت هدایت می‌کند (ملوک الگوهای مردم هستند).

صبح حرفی زده می‌شود و ظهر تکذیب می‌شود . مسئولی شب حرفی را می‌زند و صبح می‌گوید معاذالله اینها دروغ‌هایی است که به من نسبت داده‌اند و چنین مطلبی نگفته‌ام. در حالی که هم مطالب گفته شده در صداوسیما ثبت و ضبط می‌شود و هم آن چه در مصاحبه با سایر رسانه‌ها گفته شده است.

به عبارت دیگر دورانی که مستندات ثبت و ضبط نمی‌شد گذشته و میلیون‌ها نفر شاهد و ناظر بر کلام و رفتار حکومت‌مداران هستند.

مهم این است که نظام مملکت ما جمهوری اسلامی است و دروغ گناه کبیره است و ریشه‌های حکومت را سست می‌کند لذا به نظر نگارنده سیستمی درون حاکمیت باید مسئولیت بگیرد تا با دروغ‌گویان صاحب منصب و سیاسی برخورد کند تا ریشه عوام‌فریبی خشک شود و مردم نیز از آنها دروغ‌گویی را یاد نگیرند و دروغ‌پردازی نهادینه نشود.