وضعیت اوتیستیک یک حکومت انقلابی؛ سروش دباغ - Gooya News

زیتون

امروز بیست و دوم بهمن ماه است؛ چهل‌ودومین سالروز پیروزیِ انقلاب بهمن ۵۷.

درباره زمینه و زمانه وقوع انقلاب، در این سالیان فراوان نوشته شده و تحلیل های رنگارنگی منتشر شده است. خوش دارم، به عنوان یک دهه پنجاهی که شخصا نقشی در پیداییِ انقلاب نداشته و در چنین روزی چهار ساله بوده و پس از انقلاب، سال‌ها در مدرسه، روزگاری که دانشآموز دبستان و راهنمایی و دبیرستان بوده، نظیر کثیری از هم نسلانش، در جشن‌ها و مسابقات ورزشیِ دهه فجر شرکت می کرده، روایتِ خود از وضعیت کنونی را، پس از ۴۲ سال، به اختصار قلمی کنم. هر چند داخل کشور زندگی نمی‌کنم و از قضای روزگار، سال‌هاست ساکن آمریکای شمالی گشته‌ام؛ در عین حال، در کنار ِ کار و بار و درس و مشقم، نظیر کثیری از هم‌وطنان، اخبار سیاسی، فرهنگی و اجتماعیِ کشور عزیزمان را رصد می‌کنم و دل‌مشغولِ تحققِ آزادی، آبادانی، امنیتِ اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و بهداشتی در آن مرز و بومم.

چنانکه در می‌یابم، در حال حاضر، سوگ‌مندانه با وضعیتی مواجهیم که برای تببین آن، می توان از تعبیر «اوتیسم سیاسی»* استفاده کرد؛ نوعی در خودماندگیِ سیاسیِ مدیران سیاسیِ بلندمرتبه که آثار و نتایجِ مترتب بر آنرا، به عیان می‌شود دید.