«آرمین 2afm» چگونه «آرمین زارعی» شد؟

نرگس کیانی: «ناز شستم» و «دوباره برگرد» با صدای آرمین زارعی، ترانه‌سرایی و آهنگسازی او و تنظیم مسعود جهانی تک‌آهنگ‌های تازه‌ای‌اند که شرکت ترانه شرقی پس از اخذ مجوز برای این خواننده پیش از این رپ و اکنون پاپ، منتشر کرده است. ترانه‌هایی که اگرچه به کارهای قبلی آرمین زارعی هنگامی که Dis Love (ترانه‌هایی با موضوع شکایت از عشق و تبدیل شدن آن به تنفر) می‌خواند نزدیکند اما آن‌چه را هم باید برای گرفتن مجوز از دفتر موسیقی معاونت هنری وزارت ارشاد رعایت می‌کردند، کرده‌اند. اتفاقی که بیش از هر چیز موجب ایجاد این پرسش می‌شود که آیا نمی‌توانستیم چنین شرایطی را برای دیگر خوانندگان هم‌نسل او نیز فراهم کنیم تا آواره کشوری دیگر نشوند و در وطن خود بمانند؟     

خواننده‌ای از نسل اول موسیقی رپ 

اگرچه نامش آرمین زارعی بود اما با عنوان «آرمین 2afm» می‌شناختندش. رَپِر بود یا آن‌طور که دیگر رَپِرها می‌گفتند خواننده‌ای نزدیک به جریان‌ غالب موسیقی پاپ که در کنار دیگر متولدین اوایل و اواسط دهه شصت بخشی از نسل اول خوانندگان رپ فارسی را می‌ساخت. بخشی که مضامین قطعات‌شان با بخش دیگرِ این نسل که روایتی انتقادی داشت، متفاوت بود. این نسل کسانی را هم شامل می‌شد که رپ‌خوان‌های خیابانی می‌نامیدندشان و همچنین کسانی چون یاسر بختیاری (یاس) که از ارزش‌های اجتماعی می‌گفتند. نسلی که بسیاری از آن‌ها یا از ایران مهاجرت کردند یا اگر در کشور خود ماندند نخواستند یا نتوانستند موفق به اخذ مجوز و رفتن زیر لوای دفتر موسیقی معاونت هنری وزارت ارشاد شوند جز یک نفر؛ آرمین زارعی یا آرمین 2afm. اتفاقی که می‌توانست برای دیگران هم بیفتد اگر خطوط قرمزمان در این حد تنگ نبود تا این‌گونه دست کم، رفتن از وطن یا ماندن برای‌شان نه به اجبار که به گزینه‌ای اختیاری تبدیل شود.   

از راست: آرمین زارعی (آرمین 2afm)، امیرحسین مقصودلو (امیر تتلو)، اردلان هوشمند (طعمه) و امیررضا طاری (رضایا)