حمید پورآذری: مصائب‌مان را در حد یک قران، دو زار پایین نیاوریم

نرگس کیانی: در ناگواری و تلخی به ظاهر بی‌پایان این روزهایمان از زمان اعلام رسمی شیوع کرونا در ایران حرفی نیست. شرایطی اسفناک که دامن همه مردم و از جمله اهالی فرهنگ‌وهنر و به شکل مشخص تئاتری‌ها را گرفته است اما یکی از کسانی که همچنان می‌توان از او پرسید «چه باید کرد؟» حمید پورآذری است، کارگردانی باتجربه و بادانش که به‌حق طبق آن‌چه علی‌اصغر دشتی، دیگر کارگردان تئاتر می‌گوید «عینیت امید» است و اندیشیدن به آن‌چه کرده است «همچنان کورسوی امید و ایستادن را شعله‌ور می‌کند.»

آن‌چه در ادامه می‌خوانید حاصل گفت‌وگویی است با او که نامش برایمان مترادف تجربه زیستن، همراه‌شدن و شکل‌دادنِ امری به نام تئاتر با طیف‌های مختلف جامعه از دانشجویان تا مهاجران افغانستانی، از کودکان کار تا آسیب‌دیدگان از معضلات اجتماعی و... با تاکید بر اهمیتِ مکانِ اجرا است. گفت‌وگویی در خصوص وضعیت این روزهای اهالی تئاتر، لزوم تقلیل‌ندادن مصائب‌شان به یک‌قران، دوزار کمک‌هزینه فرضی، جنگی احتمالی که پس از کنترل کرونای این روزها افسارگسیخته بر سر اجرا در سالن‌های دولتی میان‌شان درخواهد گرفت و جست‌وجوی پاسخ این سوال که چرا باید بر سر آن‌چه به سمت تئاتری‌بودن سوق‌شان داده است بایستند و عقب ننشینند.    

 نمایش «حسینقلی مردی که لب نداشت»، با بازی نوجوانان افغان- تالار مولوی- ۱۳۸۷