مولوی عبدالحمید، دیو بندیسم و طالبان، هوشنگ نورائی (ایوب حسین بر) - Gooya News

مولوی عبدالحمید اسماعیل زهی که از او بعنوان‌های مولانا، شیخ الحدیث و شیخ الاسلام هم یاد میشود، در یک برهه، البته در چهارچوب‌های قانونی و حمایت مستقیم و غیرمستقیم جناح اصلاح طلب، صدای بخشی از معترضان را در ایران منعکس می‌کرد. او در این راستا می‌خواست نقش سنتی واسطگی بین حاشیه و مرکز را برای اصلاح و باز تعریف دولت-ملت در ایران بکار بگیرد. با توجه به همان موضع "اصلاح طلبانه" بود که عده‌ای از طرفداران حقوق انسانی، لوح حقوق بشر ایران را به او دادند.

اما چرخش او به سوی ابراهیم رئیسی، که از مهمترین عناصر ناقض حقوق بشر در ایران بوده است درست در زمانی عملی شد که اصلاح طلبان بی اعتبار و ضعیف شده بودند، و نیات رهبری در ایجاد یک دستگاه اجرائی یکپارچه اصول گرا آشکار بود. و سپس هم با توجه به حمایت علنی جمهوری اسلامی ایران از طالبان، حمایت آشکار او از طالبان و توجیه سیاست‌های شرعی آنها بعنوان مهمترین اصول حقوق بشر موحب نگرانی و خشم گسترده دگر اندیشان، طرفداران حقوق زنان و اقلیت‌ها، و بطور کلی حامیان حقوق بشرشد و از همین رو حقوق بشر ایران لوح خود را از او باز پس گرفت.