اتحادعمل برای نجات کشور از زوال! انتظار تا کی و برای چه؟ علی شاکری زند - Gooya News

ز منجنیق فلک سنگ فتنه می بارد

تو ابلهانه گریزی به آبگینه حصار

عرفی شیرازی

درباره ی خطر زوال کشورـ آری، زوال کشور! ـ در صورت ادامه‌ی وضع کنونی کمتر جای سخن هست و همه‌ی شرایط حاضر بر حدت چنین خطری گواهی‌می‌دهد. آیا باز هم به یادآوری فقر، بیکاری، تورم روزافزون و کمرشکن، همراه با فساد عنان‌گسیخته‌ی حاکمان، و آثار ویرانگر اجتماعی این وضع، مانند فحشاء، اعتیاد، کودکان خیابانی، فرار انبوه مغزها، تخریب روبه شدت محیط زیست و ده ها بلای دیگری که از قِبَل عقب ماندگی، نادانی و خشونت رژیم جهنمی جهالت و رذالت دامنگیر کشور شده است نیازی هست؟ این واقعیت ها را دیگر خود آنان نیز دریافته اند و اندک درس‌خواندگانی هم که در میانشان باقی مانده‌اند، با ذکر خطرات آنها هر روز به یادشان می آورند. اما برای سران متحجر و روانپریش این رژیم بقای کشور اهمیتی ندارد؛ آنچه برایشان مهم است حسابهای دلاری، ثروت عظیم بنیادهای وابسته به بیت رهبری و ملحقات آن، و ادامه‌ی دست بازشان بر جان و هستی مردم است.

درباره‌ی خطر زوال و نابودی این کشور و در شرح علل آن آنقدر نوشته شده است که تکرار آنها تنها می تواند ملال آور باشد. کسانی که در این باره هنوز تردید دارند کافی است که چشمها را بازکنند و به گزارش هایی که درباره‌ی تخریب در همه‌ی ابعاد زندگی مردم و هستی کشور منتشرمی گردد بیشتر توجه نمایند.

پس یک بار دیگر با قاطعیت به همه یادآورشویم که کشور و ملت چندهزارساله‌ی ایران در معرض خطر نابودی است و با وجود چنین خطر شومی نمی توان به سرگرمی های بظاهر سیاسی، زدوبندهای پوشالی و زودگذر، و صدور اعلامیه های سرسری و عقیم برای رفع تکلیف، رضایت داد، یا بجای انگشت نهادن بر هویت دشمن اصلی و مسلم ملت ایران، «جمهوری» آدمکشان، خود و مردم را با حملات دائمی به آمریکا و افشاءِ «توطئه» های اسرائیل سرگرم کرد و این مشغولیت را نشان ایراندوستی، و وطنخواهی یا تیزهوشی پنداشت. اینگونه اظهارفضل ها، خواه ازسر غرض باشد خواه از سر کندذهنی، حاصل آن ردگم‌کردن و استتار ماهیت دشمن خانگی و گیج و گمراه‌ ساختن مردمی است که هر روز به شکلی ستمهای آن را در سفره های خالی، در مزارع بی‌آب و دامهای تشنه‌ی خود، در شلاق های مأموران آدمخوار آن بر پیکر معلمان و کارگران زندانی کشور، در حقوق بربادرفته‌ی بازنشستگان و حسابهای خالی شده‌ی مالباختگان، در ستم های غیرانسانی بر مدافعان حقوق بشر و بر دیگر اسیران زندانهای مخوفش و بالأخره، در کشتارهای خیابانی و اعدام های ظالمانه‌ی آن می بینند و هر روز بیشتر و مصمم تر در برابرش می ایستند.