روزنامه‌های اصلاح‌طلب یا آتشباری علیه رقبا؟

با تعطیلی هریک، دیگری وارد دکه می‌شد. جای جامعه توس، جای آن آفتاب امروز، جای نشاط عصر آزادگان، در کنار صبح امروز دوباره آفتاب امروز چاپ عصر، جای خرداد فتح، جای روزنامه‌ هفته‌نامه و جای هفته‌نامه ماه‌نامه.

بهروز گرانپایه، که یکی از مدیران روزنامه جنجالی- سیاسی «صبح امروز» بود این هفته در گفتگویی که در صفحه رسانه روزنامه اعتماد منتشر شد، به طور ضمنی گفته است مطبوعات دوم‌خردادی به جای کارکرد حرفه‌ای به آتشباری علیه مخالف تبدیل شده بودند و این مساله شان روزنامه ‌نگاری را پایین آورد.

او در پاسخ به پرسشی که انتقادی به روزنامه «جامعه» یا حتی «صیح امروز» به خاطر کنشگری سیاسی وارد می‌کند می‌گوید «این روایت تا حد زیادی درست است. اما به این دلیل که فعالیت‌های حزبی در جامعه در آن زمان و چه در زمان حال شکل نگرفته است مطبوعات خواسته یا ناخواسته نقش احزاب سیاسی را بر عهده می‌گیرند. در واقع اگر ما دارای احزاب سیاسی قوام یافته و نظام مند بودیم مطبوعات ما می‌توانستند متر و معیارهای حرفه‌یی خود را برگزار کنند و مطبوعات کمتر برای ایفای نقش حزبی مورد بهره‌برداری قرار می‌گرفتند.»

انتقاد از رسانه‌های دوم خردادی و بررسی آنها با فاصله گرفتن از زمان انتشار آنها راحت تر می‌شود. امروز که بیش از ۱۰ سال از انتشار انبوهی روزنامه «اصلاح‌طلب» گذشته، به نظر می‌رسد ضرورت دارد نقد این دوره رسانه‌ها را بر اساس معیارهای روزنامه‌نگاری آغاز کنیم.

تاکنون نقدهای بسیاری از موافق و مخالف سیاسی درباره این روزنامه‌ها صورت گرفته که در واقع نقد راهکار سیاسی آنها بوده‌است اما این نقد، می‌بایست به شکل روزنامه‌نگارانه و از منظر حرفه‌ای روزنامه‌نگاری باشد چرا که قرار نیست در بحث انتقادی هم آنها را ابزارهای اقتصادی ببینیم و به برندگی یا کند بودنشان اعتراض کنیم و این خود بحث دیگری است.

آغاز نقد رسانه‌ای این نشریات در شرایطی ضرورت خود را نشان می‌دهد که به ندرت می‌توان نسخه‌ای از آنها بر روی اینترنت یافت. روزنامه‌هایی که خود را پیشرو می‌دانستند در عصر آغاز استفاده اینترنت در ایران کمتر اثری از خود بر روی وب به جای گذاشته‌اند و این کار را مشکل می‌کند.