پیامدهای حمله روسیه به اوکراین و گسترش گفتمان میلیتاریسم و نژادپرستی، مهرداد درویش پور - Gooya News

1 در بررسی حمله نظامی روسیه به اوکراین باید بین انگیزه ها و نتایج جنگ تفکیک قائل شد. هرچند انگیزه شانسی ان از اهمیت والایی برخوردار است اما تمرکز بر نتایج جنگ تصویر روشن تری از چشم انداز پیش رو بدست می دهد. یکی از انگیزه شناسی های این جنگ اشاره به نگرانی های امنیتی روسیه از پیشروی جغرافیایی ناتو است که خلاف تعهدات پیشین خود عمل کرده است. حتی اگر دراین ادعا حقیقتی نهفته باشد فراموش نباید کرد که نگرانی های امنیتی بخشی از گفتمان امنیت گرایی است که همواره زمینه ساز جنگ طلبی و میلیتاریسم بوده است و پیش تر نیز به نام ان در تمام جهان صلح و دمکراسی و حقوق بشر و حق حاکمیت ملی پایمال شده است. حمله امریکا در عراق و افغانستان نیز با تکیه بر چنین ادعاها و نگرانی هایی صورت گرفت. چنین نگرانی هایی - حتی در صورت واقعی بودن - نمی تواند و نباید به توجیهی برای به اصطلاح عملیات پیشگیرانه و تجاورز نظامی به یک کشور دیگر منجر شوند. هم از این رو می بایست تجاورز نظامی روسیه به اوکراین را بی چون وچرا محکوم کرد و پایان جنگ و دفع تجاورز را به خواست اصلی و همگانی بدل ساخت. هرکشوری - چه کوچک و چه بزرگ - نگرانی های امنیتی خاص خود را داشته و اگر این منطق به توجیه جنگ افروزی و میلیتاریسم فراروید ارزش هایی همچون دمکراسی ، صلح ، حقوق بشر و حق حاکمیت ملی موضوعیت خود را از دست میدهند یا به بهانه ان به حاشیه می روند. حمایت از تجاوز روسیه برای بسیاری الهام گرفته از نفرت از غرب یا گفتان های ضد امپریالیستی یا گرایشات نوستالژیک به شوروی سابق یا دل نگرانی از تحکیم جهان تک قطبی است. با این همه حمایت از این تجاورز و جنگی که دران روسیه متهم به جنایات جنگی است هیچ سنخیتی با ارزش های انسانی، دمکراتیک، عدالت جویانه و حقوق بشری ندارد بلکه مدافعان این تجاوز پیش از پیش منزوی خواهند شد.

2 این ادعا که رئیس جمهوری اوکراین با اصرار در پیوستن به ناتو در تحریک روسیه به حمله نظامی نقش داشته و عملا با تحریک و پشتیبانی امریکا پویتن و روسیه را به تله انداخته است - اگر هم از حقیقتی برخوردار باشد- نمی تواند و نباید مانع محکوم کردن بی چون و چرای روسیه در تجاوز به اوکراین که نفض فاحش تمام مقررات بین المللی است شود. همان گونه که نمی توان در تجاوز یک مرد به زن به جای محکوم کردن متجاوز از سهم قربانی درکاهش مسئولیت تجاوزگر سخن گفت، نباید سیاست های ولو نسنجیده دولت اوکراین را عامل این تجاوز خواند. هرچند از منظر رئال پلتیک شاید به سود کشورهای همسایه قدرت بزرگ نظامی و اقتدارگرایی همچون روسیه نباشد که با واردشدن در پیمان های نظامی زمینه های تنش را افزایش دهند. امری که البته حکم کلی درباره ان نمی توان داد. این به رغم این واقعیت است که از منظر حق حاکمیت ملی این حق هرکشوری است که تصمیم بگیرید در کدام اتحادیه سیاسی یا نظامی عضو شود یا بیرون از ان قرار گیرد و به بهانه تصمیم یک دولت نمی توان حمله نظامی به ان را توجیه کرد.