چهار دهه است که هر ساله برای اعتراض به اسرائیل و نمایش همبستگی با فلسطینیان در بسیاری از کشورهای مسلمان جهان تظاهراتی در آخرین جمعه ماه رمضان برگزار می‌شود.

مخالفت با اسرائیل و حمایت از مبارزه فلسطینیان یکی از شعارهای محوری اسلامگرایانی بود که با پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ در ایران به قدرت رسیدند.

آیت‌الله روح‌الله خمینی تنها چند ماه پس از انقلاب و همزمان با بمباران جنوب لبنان فراخوانی برای "همبستگی بین المللی مسلمانان" در آخرین جمعه ماه رمضان داد و گفت: این روز مقدس برای مسلمانان "می‌تواند تعیین‌کننده سرنوشت مردم فلسطین نیز باشد".

پیشنهاد اولیه چنین برنامه‌ای از طرف ابراهیم یزدی مطرح شده بود، دومین وزیر خارجه ایران پس از انقلاب‌.

آقای یزدی چند ماه بعد و با گروگانگیری در سفارت آمریکا به همراه دیگر اعضای دولت موقت مهدی بازرگان از قدرت کنار رفت و تا پایان عمرش مغضوب حاکمان ایران هم ماند. اما "روز قدس" پیشنهادی او به میراثی پایدار در سیاست خارجی جمهوری اسلامی تبدیل شد.

تظاهرات سالانه روز قدس در شهرهای مختلف ایران در کنار تظاهرات ۲۲ بهمن از مناسبت‌هایی است که رهبران حکومت برای نمایش پایگاه مردمی سیاست‌های خود از آن استفاده می‌کنند.

معمولا افرادی هم در این تظاهرات حضور دارند که ظاهرشان شبیه به حامیان سنتی حکومت نیست.

هم در ایران و هم در کشورهای دیگر لگدمال کردن یا به آتش کشیدن پرچم اسرائیل و آمریکا از اجزای ثابت برنامه‌های روز قدس است.

پرچم قدرت‌های اروپایی هم گاهی آتش زده می‌شود. امسال در پاکستان هم تظاهرکنندگان از فرصت برای لگدمال کردن پرچم هند استفاده کردند. رابطه هند و پاکستان تنش‌آلود است و هند به طور سنتی رابطه خوبی با اسرائیل دارد.

تحقیر و تمسخر رهبران اسرائیلی و آمریکایی هم بخشی از برنامه‌ها است.

تظاهرکنندگان روز قدس به ابتکارهای دیگری هم متوسل می‌شوند تا نمادهای همبستگی با فلسطینیان را نمایش دهند؛ نمادهایی که پرتاب سنگ یکی از آنها است.

البته سنگ تنها سلاحی نیست که در این تظاهرات به نمایش در می‌آید. از تهران تا غزه سلاح‌های گرم یا ماکت موشک هم بخشی از برنامه‌ها است.

در خود فلسطین برگزاری تظاهرات اغلب با مداخله ماموران امنیتی اسرائیل به خشونت کشیده می‌شود.

گاهی در کشورهای مسلمان، مانند بحرین هم تظاهرات روز قدس به خشونت کشیده می‌شود. بحرین رابطه تنش‌آلودی با ایران داشته است.

در خود ایران هم در سال ۱۳۸۸ تظاهرات روز قدس با درگیری و خشونت همراه شد. هواداران جنبش سبز و مخالفان محمود احمدی‌نژاد از تظاهرات روز قدس آن سال به عنوان فرصتی برای بیان اعتراضات خود استفاده کردند.

یکی از شعارهای تظاهرات روز قدس آن سال این بود: "نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران".

در حالی که برخی از شهروندان ایرانی مخالف رهبران خود هستند، در برخی کشورهای دیگر، رهبران ایران به عنوان نمادهای ایستادگی در برابر آمریکا و اسرائیل ستایش می‌شوند.

هرچند که عراق تحت فرمانروایی صدام حسین هشت سال با ایران جنگید، در زمان زمامداری او نیز در عراق "روز بزرگ قدس" گرامی داشته می‌شد.

تظاهرات روز قدس محدود به کشورهای مسلمان نیست و در برخی کشورهای اروپایی هم تظاهرات مشابهی برگزار می‌شود. البته حساسیت نسبت به یهودستیزی در اروپا به ترتیبی است که در برلین نمی‌توان پرچم اسرائیل را مثل تهران آتش زد.

چهار دهه است که هر ساله برای اعتراض به اسرائیل و نمایش همبستگی با فلسطینیان در بسیاری از کشورهای مسلمان جهان تظاهراتی در آخرین جمعه ماه رمضان برگزار می‌شود.

مخالفت با اسرائیل و حمایت از مبارزه فلسطینیان یکی از شعارهای محوری اسلامگرایانی بود که با پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ در ایران به قدرت رسیدند.

آیت‌الله روح‌الله خمینی تنها چند ماه پس از انقلاب و همزمان با بمباران جنوب لبنان فراخوانی برای "همبستگی بین المللی مسلمانان" در آخرین جمعه ماه رمضان داد و گفت: این روز مقدس برای مسلمانان "می‌تواند تعیین‌کننده سرنوشت مردم فلسطین نیز باشد".

پیشنهاد اولیه چنین برنامه‌ای از طرف ابراهیم یزدی مطرح شده بود، دومین وزیر خارجه ایران پس از انقلاب‌.

آقای یزدی چند ماه بعد و با گروگانگیری در سفارت آمریکا به همراه دیگر اعضای دولت موقت مهدی بازرگان از قدرت کنار رفت و تا پایان عمرش مغضوب حاکمان ایران هم ماند. اما "روز قدس" پیشنهادی او به میراثی پایدار در سیاست خارجی جمهوری اسلامی تبدیل شد.

تظاهرات سالانه روز قدس در شهرهای مختلف ایران در کنار تظاهرات ۲۲ بهمن از مناسبت‌هایی است که رهبران حکومت برای نمایش پایگاه مردمی سیاست‌های خود از آن استفاده می‌کنند.

معمولا افرادی هم در این تظاهرات حضور دارند که ظاهرشان شبیه به حامیان سنتی حکومت نیست.

هم در ایران و هم در کشورهای دیگر لگدمال کردن یا به آتش کشیدن پرچم اسرائیل و آمریکا از اجزای ثابت برنامه‌های روز قدس است.

پرچم قدرت‌های اروپایی هم گاهی آتش زده می‌شود. امسال در پاکستان هم تظاهرکنندگان از فرصت برای لگدمال کردن پرچم هند استفاده کردند. رابطه هند و پاکستان تنش‌آلود است و هند به طور سنتی رابطه خوبی با اسرائیل دارد.

تحقیر و تمسخر رهبران اسرائیلی و آمریکایی هم بخشی از برنامه‌ها است.

تظاهرکنندگان روز قدس به ابتکارهای دیگری هم متوسل می‌شوند تا نمادهای همبستگی با فلسطینیان را نمایش دهند؛ نمادهایی که پرتاب سنگ یکی از آنها است.

البته سنگ تنها سلاحی نیست که در این تظاهرات به نمایش در می‌آید. از تهران تا غزه سلاح‌های گرم یا ماکت موشک هم بخشی از برنامه‌ها است.

در خود فلسطین برگزاری تظاهرات اغلب با مداخله ماموران امنیتی اسرائیل به خشونت کشیده می‌شود.

گاهی در کشورهای مسلمان، مانند بحرین هم تظاهرات روز قدس به خشونت کشیده می‌شود. بحرین رابطه تنش‌آلودی با ایران داشته است.

در خود ایران هم در سال ۱۳۸۸ تظاهرات روز قدس با درگیری و خشونت همراه شد. هواداران جنبش سبز و مخالفان محمود احمدی‌نژاد از تظاهرات روز قدس آن سال به عنوان فرصتی برای بیان اعتراضات خود استفاده کردند.

یکی از شعارهای تظاهرات روز قدس آن سال این بود: "نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران".

در حالی که برخی از شهروندان ایرانی مخالف رهبران خود هستند، در برخی کشورهای دیگر، رهبران ایران به عنوان نمادهای ایستادگی در برابر آمریکا و اسرائیل ستایش می‌شوند.

هرچند که عراق تحت فرمانروایی صدام حسین هشت سال با ایران جنگید، در زمان زمامداری او نیز در عراق "روز بزرگ قدس" گرامی داشته می‌شد.

تظاهرات روز قدس محدود به کشورهای مسلمان نیست و در برخی کشورهای اروپایی هم تظاهرات مشابهی برگزار می‌شود. البته حساسیت نسبت به یهودستیزی در اروپا به ترتیبی است که در برلین نمی‌توان پرچم اسرائیل را مثل تهران آتش زد.