نباید گذاشت که خامنه‌ای و رژیم مطلقه غارتگر نفس راحت بکشد، محمد جعفری - Gooya News

«چنین حکومتی هر نام و یا عنوانی داشته باشد، حکومتی است که به زعم آقای خمینی و جانشینانش به دست سربازان اسلام فتح شده و همۀ اموال منقول و غیرمنقول و امکانات مادی و معنوی آن به اذن ولی امر باید بین خودی برای حفظ حکومت تقسیم و غارت شود.»

بعد از پیروزی انقلاب ۵۷ از یک طرف آقای خمینی مرحوم مهندس بازرگان را به نخست وزیری دولت موقت برای تشکیل دولت و اداره امور مملکت و انجام رفراندوم برای تغییر نظام سیاسی کشور به جمهوری اسلامی و تشکیل مجلس مؤسسان جهت تصویب قانون اساسی نظام جدید و انتخاب مجلس نمایندگان ملت بر طبق قانون اساسی جدید منصوب کرد و از طرف دیگر دولت در دولت تشکیل داد و نمایندگان خود را به تمامی ارگانهای لشکری و کشوری و بنیاد‌های جدید التأسیس فرستاده بود. در چنان حالتی دولت موقت توان قبضه کردن امور و اداره درست کشور را نداشت و به قول بازرگان دولت موقت «چاقوی بی تیغه ای» بود که خود مانع بزرگی در موفقیت دولت موقت بود. افزون بر اینکه همۀ دسته‌ها و گروه‌های چپ و راست به زعم خود سر برآورده و به دنبال یارگیری برای قدرت خویش بودند. جوش و خروش و غلیان وغوغاسالاری خیابانی سراسر کشور را فرا گرفته بود. دولت موقت از همان ابتدا دست به تشکیل سپاه پاسداران و دادگاه‌های انقلاب زد که به سرعت از دست دولت موقت قاپیده شد و به عصای دست آقای خمینی و حزب جمهوری اسلامی در استقرار دیکتاتوری قرار گرفت. هر روزه چندین و چند بلوا در گوشه و کنار کشور در راه بود. شیرازۀ همه امور کشور ازهم پاشیده شده وچندان نظم و نسقی در کار نبود. آقای خمینی هم با فرمانهای خود، دیگ غوغاسالاری خیابانی را بهم می‌زد و زنده نگاه می‌داشت و نمی‌گذاشت که این دیگ آرام و قرار بگیرد. در چنان وضعیتی آنهائی هم که توان و امکانی داشتند و از آینده کشور نگران بودند، همۀ توجه و امکانات خود را به آرامش و تشکیل ارگان‌های جدید (قانون اساسی، دولت منبعث از این قانون، مجلس شورای ملی و رئیس جمهور) معطوف داشته بودند و کمتر کسی به عمق فرمانهای آقای خمینی توجه داشت و یا توجه می‌کرد. حتی زمانی هم که آقای بنی صدر در ۵ بهمن ۱۳۵۸ به ریاست جمهوری انتخاب شد، با و جود اشغال سفارت آمریکا و گروگانگیری کارکنان آن که زمینه حمله عراق به ایران را فراهم کرده بود، برای موفق نشدن بنی صدر در جنگ و سایر امور کشور، همه روزه چندین بلوا آفریده می‌شد و در نهایت هم چون بنی صدر را مانع قبضه کردن قدرت خود می‌دیدند، در خرداد ۱۳۶۰ دست به کودتا زده شد و این آخرین سنگر را هم از دست ملت درآورده و به قول مهندس علی اکبر معین فر در جلسه مجلس دست نشانده گفت: «إنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ» فاتحه آزادی و آزادیخواهی خوانده شد. در چنین اوضاع و احوالی نه ما و نه دیگران فرصت توجه به عمق فرمانها و سخنرانیهای آقای خمینی را نداشتند. بعد‌ها و در خارج از کشور وقتی فراغتی حاصل شد و به عمق کشت و کشتار ویرانی‌ها و دزدی‌ها، اختلاس‌ها و فساد، در همه زمینه‌های مادی و معنوی کشور پرداخته شد، دیده شد که این همه ویرانی و اختلاس‌ها‌ی کلان وحشتناک در همه منابع مادی و معنوی کشور حتی با توجه به دولتهای استبدادی کشور خود و کشورهای دیگر غیر معمول و غیر عادی می‌نمود. زیرا دزدی‌های معمولی همیشه و در همه جا کم و زیاد وجود دارد. ولی آنچه در کشور ما اتفاق افتاده بود به غیر از اینها می‌نمود. به این فکر فرو رفتم که چرا چنین است؟ برای فهم درست این اتفاق وحشتناک از نو سخنرانی‌ها و فرمانهای آقای خمینی در همان چند ماهه اول پیروزی انقلاب، مورد توجه قرار داده شد و در نتیجه راز و رمز آن را یافتم. مشاهده شد که این حکومت حتی یک حکومت استبدادی عادی هم نیست، بلکه حکومتی است مطلقه و اشغالگر که به زعم آقای خمینی و سران روحانی آن ایران را فتح کرده‌اند و بنا بر زرّاد خانه خشن و خشونت زای فقهی و تفکرغارتگری درفقه موجود و مشروعیت بخشی به انواع و اقسام غارت بسی وحشتناک و ویران کننده است. همه چیز کشور، مال و جان مردم همه و همه و آنچه در کشور وجود دارد و یا خواهد داشت باید در یدِ اختیار آنان باشد و کسی را نشاید که در اوامر آنها چون و چرا کند. دریافتم که چون کشور را فتح شده می‌دانند، اما اگر چنین نظری را آشکارا بر زبان جاری نمی‌کنند، از ترس مردم و شورش ناگهانی آنها است. ولی در نظر و عمل چنین خط و ربطی را تعقیب و حتی با زبانی دو پهلو و نا روشن آن را بیان می‌کنند و عمل آنها هم بیانگر همان خط و ربط است. به این علت به تحقیق پرداخته شد. یافته‌های تحقیق شده نشان داد که بله! آقای خمینی با زبان مخصوص به خود، دو پهلو و ریاکارنه عنوان کرده است که ایران فتح شده است. غنیمت گیری در کشوری که فتح شده است هم محصول و بل پاداش پیروزی در حمله است که در ادبیات فقه شیعی و سنی به صورت تفصیلی قواعد و احکام خاص آن آمده و کتابهای زیادی هم در مورد آن نوشته شده است.