بازخوانی نظریۀ کشورداری و تعمیم عدالت اجتماعی در مکتوبات بهاءالله به زمامداران، مهرداد بشیری - Gooya News

در حاشیه یکصد و شصتمین سالگرد جشن اعلام دعوت عمومی او ( عید رضوان - اول اردیبهشت ماه )

میرزا حسینعلی نوری مشهور به بهاءالله (۱۸۹۲-۱۸۱۷م) بنیانگذار آئین بهائی در تهران و در خانواده ای که برخوردار از امتیازات اشرافی بود، متولّد گردید. او در جوانی به جای آنکه همانند پدر خویش در خدمات دولتی و مناسب دیوانی بلند پایه مشارکت کند، مصمّم به صرف وقت در امور عام المنفعه و خیریّه می شود. وی ویژگی اعیانی و زندگی مرّفه را به خاطر اعتقادات مذهبی خود به آیین بابی از دست داده و مجبور به خروج و تبعید از ایران به حوزۀ حکومت عثمانی می شود.

در مدّت تبعید وی در شهر ادرنه و سپس در بدو ورود به شهر عکّاء در عثمانی بود که فراخوان عمومی خود را از طریق ارسال مکتوباتی به چندین پادشاه و ملکه و رهبران سرشناس مذهبی معاصر خویش ابلاغ نمود. هشت اثر اصلی که بهاءالله در بین سال های ۱۸۶۷ الی ۱۸۷۰ میلادی تدوین نمود در برگیرندۀ توصیه هایی است که مستقیماً در حوزه های کشورداری، روابط میان کشوری و تعمیم عدالت اجتماعی تا به امروز کارایی قابل توجّهی دارند. هدف این یادداشت کوتاه ارائۀ برآوردی است از توصیه هایی که متجاوز از ۱۵۰ سال پیش از این، توسّط این پیامبر ایرانی در بهبود امور شهروندان و آرامش وضعیت ملتهب دنیای آن زمان به سران ممالک ارائه گردیده اند.

به جرأت میتوان گفت که امروزه پیگیری اصول دامنه دار و مسئولیت های خطیری را که بهاءالله یادآور زمامداران معاصر خود می شود، از اهمیّت و حسّاسیّت به مراتب افزون تری از آن زمان برخوردار است. این اصول تأکید بر رویکردی سازنده و مثبت در مسیر دستیابی به صلحی عالمگیر و پایدار دارند. در این مکتوبات بود که بهاءالله برای اوّلین بار شروع به تشریح اصول اجتماعی آئین بهائی می نماید .