رحمانی: واقعه کربلا پرده‌های حق و باطل را کنار زد

مصطفی رحمانی کارشناس علوم قرآنی در گفت‌وگو با میزان درباره روز هشتم ماه محرم بیان کرد: روز هشتم را با عنوان روز حضرت علی اکبر(ع) نام‌گذاری کرده‌اند. حضرت علی اکبر (ع) نخستین فردی بود که از بنی هاشم به میدان نبرد رفت. او فرزند بزرگ امام حسین(ع) بود و نزدیک‌ترین فرد به ایشان محسوب می‌شد، در عین حال شباهت ایشان به پیامبر اسلام(ص) چه از نظر ظاهر و چه سیره، ایشان را به شخصیتی خاص بدل کرده بود. 

وی درباره رویکرد و سیره رفتاری حضرت علی اکبر(ع) بیان کرد: حضرت علی اکبر(ع) الگوی سبقت گرفتن در شهادت محسوب می‌شود، زیرا ایشان اولین کسی بودند که از بنی هاشم موفق شد از سیدالشهدا(ع) اجازه حضور در میدان را بگیرد. سخنان امام حسین(ع) در مورد شهادت حضرت علی اکبر(ع) قابل تامل است، ایشان شهادت داده‌اند که حضرت علی‌ اکبر(ع) از نظر اندام و شمایل، اخلاق، منطق و سخن گفتن، شبیه‌ترین فرد به پیغمبر بوده است.

رحمانی تصریح کرد: حضرت علی اکبر(ع) هنگامی که سخن می‌گفت گویی پیامبر اسلام است که سخن می‌گوید. این شباهت آن قدر زیاد بود که سیدالشهدا(ع) فرمودند: «خدایا خودت می‌دانی که وقتی ما مشتاق دیدار پیغمبر می‌شدیم، به این جوان نگاه می‌کردیم.» ایشان نمادی از حقانیت امام حسین(ع) در کربلا بودند. در عین حال جهالت و بی بصیرتی مردم و سپاه عبیدالله را مطرح می‌کند که چگونه حضرت علی اکبر(ع) که شیبه‌ترین مردم به پیامبر(ص) را دیدند و کلام ایشان را نشنیدند، اما باز هم حقیقت را در نیافتند. 

وی سخنان حضرت علی اکبر(ع) را  تبلوری ویژه از شخصیت این شهید بزرگ دانست و تصریح کرد: عرصه کربلا محل و مکانی برای مشخص شدن حقیقت اعتقادات و باورهای افراد مختلف بوده و این امر در کتاب پژوهش نامه حسینی نیز به صورت بسیار عمیق مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج نشان می‌دهد که حضرت علی‌اکبر(ع) در آخرین لحظه‌های عمر خود، به نکته بـسیار مهمی اشاره می‌کند و آن این‌که میدان‌های سختی همانند جنگ است که سبب می‌شود مرزهای استتارشده حق و باطل از یکدیگر مشخص و جدا شوند. در این آوردگاه مرگ و زندگی در میان قرار گرفته و حقیقت و رویکرد فکری انسان‌ها ظاهر شده و اخلاص و دورنگی‌ها از پس پرده آنان نمایان شد. واقعه کربلا مکانی بود که هر کس، میزان وفاداری، معرفت و شجاعتش و همچنین ولایتمداری و عمق باورش نسبت به دین اسلام را نمایان کرد.

این کارشناس علوم قرآنی به وداع امام حسین(ع) با حضرت علی اکبر(ع) اشاره کرد و افزود: امام حسین(ع)در لحظه وداع مى‌بیند که چهره، درست چهره پیامبر است؛ همان قیافه‌اى که این قدر به او علاقه داشت و این قدر عاشق او بود، حالا این به جدّ خودش شبیه شده است. حرف مى‌زند، صدا شبیه صداى پیامبر است. حرف زدن، شبیه حرف زدن پیامبر و همچنین اخلاق، شبیه اخلاق پیامبراسلام است؛ همان بزرگوارى، همان کرم و همان شرافت. همه اینها سیدالشهدا(ع) را به یاد حضرت محمد(ص) جد بزرگوارشان می‌اندازد، از این رو دل کندن برایش دشوار می‌شود. تاریخ حکایت می‌کند که در آخرین لحظه‌ها امام حسین(ع) به نوعی ناامیدانه نگاهی به جوانش کرد و حتی چند قدمی هم پشت سر او رفت. اینجا بود که گفت: «خدایا خودت گواه باش که جوانی به جنگ اینها می‌رود که از همه مردم به آخرین پیامبر تو شبیه‌تر است.» 

وی به همراهی حضرت علی اکبر(ع) با امام حسین(ع) اشاره و تاکید کرد: در منزلگاه خزیمیه مسیری که کاروان کربلا تا خود سرزمین کربلا طی می‌کردند، امام حسین(ع) خوابی دیدند و با اشک و نگرانی از خواب پریدند. حضرت علی اکبر(ع) از ایشان پرسیدند: «چه شده است؟» و سیدالشهدا(ع) فرمودند: «خواب دیدم سواری به سوی ما می‌آمد، هنگامی که به ما نزدیک شد، ایستاد و گفت: ای حسین! شما با شتاب به سوی عراق حرکت می‌کنید و مرگ نیز با سرعتی بیشتر به دنبال شما است و عجله دارد تا شما را به بهشت ببرد. این خواب باعث شد تا بدانم که اجل ما نزدیک است.» در ادامه حضرت علی اکبر(ع) از امام حسین(ع) پرسیدند: «آیا در این حرکت ما بر حق هستیم؟» و سیدالشهدا(ع) فرمودند: «بله حق با ما است.» و حضرت علی اکبر(ع) خطاب به پدر فرمودند: «پس حال که بر حق هستیم از مرگ ترسی نیست.« سیدالشهدا(ع) نیز که با سخنان حضرت علی اکبر(ع) کمی آرامش گرفته بودند، فرمودند: «فرزندم گفته‌های تو مرا آرام کرد. خداوند متعال پاداشی نیکو به تو عطا کند.» همین گفت‌وگو بیانگر عمق ارتباط امام حسین(ع) با حضرت علی اکبر(ع) است.»

رحمانی درس‌های نهفته در سبک زندگی حضرت علی اکبر(ع) را مورد ارزیابی قرار داد و تصریح کرد: نقش و شـخصیت حضرت علی اکبر(ع) در کربلا خود را نشان داد در واقعه کربلا بیانگر رویارویی حق علیه باطل و صف‌آرایی‌هایی که انتخاب‌های سخت را در برابر هم قرار می‌داد. نکته دیگر حضور ایشان در لشگر حق و دفاع جانانه از آن تا پای شهادت بود که جایگاه حضرت علی اکبر(ع) را نشان می‌دهد. از سوی دیگر امام حسین(ع) با شخصیت ویژه و نگرش ژرف خود، میدانی استثنایی در تاریخ مبارزات حق و باطل برپا ساخت که در این میدان، نه تنها خود، بلکه اصحاب، یاران، خویشان، فرزندان و خانواده‌اش نیز در لشگر حق‌طلب شانه به شانه ایشان ایستادند. 

وی به رویکرد امام حسین(ع) در واقعه کربلا پرداخت و خاطرنشان کرد: حرکت امام حسین(ع) با نیت تقرب الهی و گردن نهادن به امر پروردگار بود، از این رو برای خدا و به یاد ایشان قدم در مسیر کربلا نهاد و در این مسیر افراد حق‌طلب ایشان را یاری کردند. نکته دوم اینکه سیدالشهدا(ع) به دنبال جنگ و مقام نبود که اگر چنین بود خانواده و کودکان نوزاد را همراه کاروان نمی‌کردند. این امر سندی مستدل بر مظلومیت ایشان شد، اما نکته مهم و اصلی این بود که امام حسین(ع) در هر شرایطی لشگریان دشمن را به تفکر در عملکردشان دعوت می‌کردند و آنان را به سوی حقیقت و چهارچوب اصول انسانی فرا می‌خواندند، اما لشگر مقابل ایشان آن را درک نکرد. 

انتهای پیام/