هر بار، با شروع فصل انتخابات باید منتظر بود که سیاستمداری به مدد ترانه‌ای از خواننده مشهور بخواهد به کارزار تبلیغاتی‌اش رونق بدهد و بعد ستاره موسیقی، استفاده از ترانه‌اش را برای سیاستمدار ممنوع می‌کند.

آخرین مورد از این دست نماینده احتمالی حزب جمهوری‌خواه، مولتی میلیونر حوزه بیوتکنولوژی ویوک راماسوامی است که از ترانه خودتو غرق کن امینم دربرنامه تبلیغاتی که اوایل این ماه در ایالت آیوا برگزار شد، استفاده کرده است.

اگر این نامزد ۳۸ ساله ادعا کند از طرفداران امینم است،از جهت سن و سال چندان دور از ذهن به نظر نمی‌رسد. او می‌گوید این ترانه امینم که در سال ۲۰۰۲ منتشر شد، ترانه زندگی او در دوران تحصیل در هاروارد در سال ۲۰۰۶ بوده و در مهمانی‌ها و بارهای کارائوکی آن دوران همیشه این ترانه را می‌خوانده است.

آقای راماسوامی در مصاحبه با سایت پولتیکو گفت: «صادقانه میگویم، من خودم را کسی می‌دیدم که قرار است از میان سرمایه‌داری آمریکایی خودش را به‌جایی برساند. برای همین این ترانه امینم باحال و هوای من جور بود.»

«او پسری بود که در خانه‌های موقتی و با مادری تنها بزرگ شد و می‌خواست در زندگی‌اش به‌جایی برسد. من در چنین شرایطی بزرگ نشدم اما سطح زندگی که دیگر هم‌کلاسی‌هایم در هاروارد داشتند را، نداشتم. من می‌خواستم به آنچه خیلی از پدر و مادرهای آن‌ها رسیده بودند، برسم. این ترانه حرف دلم را می‌زد.»

سورن بکر، نویسنده کتاب تاریخ رپ گانگستری به نیویورک‌تایمز می‌گوید: «کاری که ویوک سعی دارند انجام دهد این است که برای مواجه با مشکلات مسیر خود را آماده کند. تا جایی که من از سیاست‌ها، دیدگاه‌ها و هدف‌های او متوجه شده‌ام، هیچ‌کدام اصلاً با امینم هماهنگی ندارند.»

امینم خودش هم با این مسئله موافق است و از بخش حقوق استفاده از آثار شرکت ضبط و پخش موسیقی‌ای‌ام آی خواسته است آقای راماسوامی استفاده از ترانه‌اش را متوقف کند.

اما شاید تا همین‌جا هم آقای راماسوامی به هدفش رسیده باشد. او تا اینجا موفق شده آن‌طور که نیویورک‌تایمز نوشته است «در همین مراحل اول رقابت‌های انتخاباتی خود را متفاوت از رقیبان معذب‌تر و پیرتر خود نشان دهد.»

سیاستمدارهای دیگری که خوانندگان پاپ را به خشم آورده‌اند

آقای راماسوامی حالا در فهرست طولانی چهره‌های سیاسی قرارگرفته که باعث خشم ستارگان موسیقی پاپ، راک و رپ شده‌اند. او در ضمن اولین کسی نیست که برداشت غلطی از موسیقی امینم داشته است.

در سال ۲۰۱۴، این ستاره رپ و شرکت پخش‌کننده موسیقی اش شکایتی برای رعایت نکردن کپی‌رایت علیه نامزد حزب ملی نیوزیلند، نخست‌وزیر جان کلی به دادگاه بردند که از ترانه خودتو غرق کن در کارزار تبلیغاتی‌اش استفاده کرده بود.

این ماجرا تاریخی طولانی دارد. بروس اسپرینگستین از رونالد ریگان برای استفاده از ترانه متولد ایالات‌متحده برای فعالیت‌های انتخاباتی ۱۹۸۴ انتقاد کرد.

وقتی در سال ۲۰۱۶ دونالد ترامپ اولین دور تبلیغات خود را شروع کرد ادل، اروسمیت، رولینگ استونز و آر ای‌ام ناراحتی خود را اینکه موسیقی متن چنین کارزاری شده‌اند را اعلام کردند.

مایکل استایپ خواننده گروه آرای‌ام گفت: «از موسیقی ما و صدای من برای تبلیغ دیوانگی‌تان استفاده نکنید.»

نیل یانگ در سال ۲۰۲۰ از آقای ترامپ برای استفاده از ترانه‌های حرکت در جهانی آزاد و پیاده‌روی شیطان در آنچه کارزاری ضدآمریکایی و مروج حماقت و نفرت خواند، شکایت کرد.

در ماه ژانویه، دوست امینم، دکتر دره، شکایت‌نامه‌ای رسمی به نماینده کنگره ماجوری تیلور گرین از حزبی دست راستی که از یکی از ترانه‌هایش در تبلیغاتش استفاده کرده بود، فرستاد.

مواردی که در آن سیاستمداری چپ‌گرا خشم خوانندگان را برانگیزد کمتر دیده‌شده است. شاید به این دلیل که بیشتر هنرمندان تمایل به این‌سو دارند و کمتر پیش می‌آید بخواهند عدم تمایل به استفاده از ترانه‌شان را اعلام کنند.

در سال ۲۰۰۴ فت بوی اسلیم از استفاده از ترانه همین‌جا، همین‌الان خود در کنفرانس سالانه حزب کارگر یک سال بعد از جنگ عراق ابراز نارضایتی شدید کرد.

وقتی در سال ۲۰۲۱ بوریس جانسون همراه با ترانه گروه مستقل فرندی فایرز قدم به صحنه کنفرانس سالانه حزب محافظه کار گذاشت، آن‌ها با طنزی معنی‌دار واکنش نشان دادند: «اگر بوریس جانسون دلش ترانه‌ای شاد می‌خواست که با آن وارد صحنه شود، شاید بهتر بود از صدای مراکز شلوغ غذای مجانی برای فقرا استفاده می‌کرد.»

در همان سال، لیز تراس، نخست‌وزیر بعد از بوریس جانسون ،از ترانه معروف ام پیپول به نام بالا رفتن در کنفرانس حزب محافظه‌کار استفاده کرد.

این ترانه طولانی‌تر از دوران نخست‌وزیری لیز تراس در جدول ۲۰ ترانه محبوب هفته قرار داشت.

طبق قانون، سیاستمداران ایالات متحده آمریکا همیشه نیاز ندارند از هنرمندان اجازه بگیرند. مسئولان کارزار تبلیغاتی می‌توانند از شرکت‌های صادر کننده مجوز پخش مانند بی ام آی و یا اسکپ به صورت بسته‌ای، حق استفاده از ترانه‌های آنها را بخرند. این مجوزها حق استفاده قانونی از بیش از ۲۰ میلیون ترانه را بر همایش‌های انتخاباتی می‌دهند.

با این وجود، هنرمندان حق دارند ترانه‌های خود را از این فهرست حذف کنند. رولینگ استونز این کار را انجام داده است و امینم هم به دنبال استفاده از ترانه خودتو غرق کن در کارزار راماسوامی همین درخواست را کرده است.

ظاهراً امینم نمی‌دانست که ترانه‌اش در این لیست ترانه‌ها قرار دارد. این ایرادی است که در مدل حق پخش در ایالات متحده وجود دارد و موجب شده هنرمندانی مانند آدل، نیل یانگ، فیل کالینز و خانواده تام پتی و پرینس با استفاده از ترانه‌هایشان در کارزار آقای ترامپ در سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۲۰ که طبق این قانون بوده مخالفت کنند.

در سال ۲۰۲۰ بیش از ۵۰ هنرمند موسیقی از جمله میک جگر، لرد، سیا و بلوندی نامه‌ای سر گشاده را امضا کردند که در آن به این راه فرار قانونی به شدت انتقاد شده بود.

آن‌ها در این نامه گفتند: «این که آثارهنرمندان موسیقی بدون رضایت شخصی وارد سیاست شود می‌تواند با ارزش‌های مورد قبول یک هنرمند در تضاد باشد و همزمان طرفداران این هنرمند را هم گمراه و ناامید کند و هزینه‌های اخلاقی و مالی سنگینی به دنبال داشته باشد.»

در بریتانیا، وضعیت شفاف‌تر است. پی پی ال، ارگانی است که مجوز استفاده از آثار ضبط‌شده را صادر می‌کند. این ارگان از گردانندگان مراسم سیاسی می‌خواهد قبل از برگزاری مراسم از دارندگان حقوق هر موسیقی قبل از استفاده از آن‌ اجازه بگیرند.

هر بار، با شروع فصل انتخابات باید منتظر بود که سیاستمداری به مدد ترانه‌ای از خواننده مشهور بخواهد به کارزار تبلیغاتی‌اش رونق بدهد و بعد ستاره موسیقی، استفاده از ترانه‌اش را برای سیاستمدار ممنوع می‌کند.

آخرین مورد از این دست نماینده احتمالی حزب جمهوری‌خواه، مولتی میلیونر حوزه بیوتکنولوژی ویوک راماسوامی است که از ترانه خودتو غرق کن امینم دربرنامه تبلیغاتی که اوایل این ماه در ایالت آیوا برگزار شد، استفاده کرده است.

اگر این نامزد ۳۸ ساله ادعا کند از طرفداران امینم است،از جهت سن و سال چندان دور از ذهن به نظر نمی‌رسد. او می‌گوید این ترانه امینم که در سال ۲۰۰۲ منتشر شد، ترانه زندگی او در دوران تحصیل در هاروارد در سال ۲۰۰۶ بوده و در مهمانی‌ها و بارهای کارائوکی آن دوران همیشه این ترانه را می‌خوانده است.

آقای راماسوامی در مصاحبه با سایت پولتیکو گفت: «صادقانه میگویم، من خودم را کسی می‌دیدم که قرار است از میان سرمایه‌داری آمریکایی خودش را به‌جایی برساند. برای همین این ترانه امینم باحال و هوای من جور بود.»

«او پسری بود که در خانه‌های موقتی و با مادری تنها بزرگ شد و می‌خواست در زندگی‌اش به‌جایی برسد. من در چنین شرایطی بزرگ نشدم اما سطح زندگی که دیگر هم‌کلاسی‌هایم در هاروارد داشتند را، نداشتم. من می‌خواستم به آنچه خیلی از پدر و مادرهای آن‌ها رسیده بودند، برسم. این ترانه حرف دلم را می‌زد.»

سورن بکر، نویسنده کتاب تاریخ رپ گانگستری به نیویورک‌تایمز می‌گوید: «کاری که ویوک سعی دارند انجام دهد این است که برای مواجه با مشکلات مسیر خود را آماده کند. تا جایی که من از سیاست‌ها، دیدگاه‌ها و هدف‌های او متوجه شده‌ام، هیچ‌کدام اصلاً با امینم هماهنگی ندارند.»

امینم خودش هم با این مسئله موافق است و از بخش حقوق استفاده از آثار شرکت ضبط و پخش موسیقی‌ای‌ام آی خواسته است آقای راماسوامی استفاده از ترانه‌اش را متوقف کند.

اما شاید تا همین‌جا هم آقای راماسوامی به هدفش رسیده باشد. او تا اینجا موفق شده آن‌طور که نیویورک‌تایمز نوشته است «در همین مراحل اول رقابت‌های انتخاباتی خود را متفاوت از رقیبان معذب‌تر و پیرتر خود نشان دهد.»

سیاستمدارهای دیگری که خوانندگان پاپ را به خشم آورده‌اند

آقای راماسوامی حالا در فهرست طولانی چهره‌های سیاسی قرارگرفته که باعث خشم ستارگان موسیقی پاپ، راک و رپ شده‌اند. او در ضمن اولین کسی نیست که برداشت غلطی از موسیقی امینم داشته است.

در سال ۲۰۱۴، این ستاره رپ و شرکت پخش‌کننده موسیقی اش شکایتی برای رعایت نکردن کپی‌رایت علیه نامزد حزب ملی نیوزیلند، نخست‌وزیر جان کلی به دادگاه بردند که از ترانه خودتو غرق کن در کارزار تبلیغاتی‌اش استفاده کرده بود.

این ماجرا تاریخی طولانی دارد. بروس اسپرینگستین از رونالد ریگان برای استفاده از ترانه متولد ایالات‌متحده برای فعالیت‌های انتخاباتی ۱۹۸۴ انتقاد کرد.

وقتی در سال ۲۰۱۶ دونالد ترامپ اولین دور تبلیغات خود را شروع کرد ادل، اروسمیت، رولینگ استونز و آر ای‌ام ناراحتی خود را اینکه موسیقی متن چنین کارزاری شده‌اند را اعلام کردند.

مایکل استایپ خواننده گروه آرای‌ام گفت: «از موسیقی ما و صدای من برای تبلیغ دیوانگی‌تان استفاده نکنید.»

نیل یانگ در سال ۲۰۲۰ از آقای ترامپ برای استفاده از ترانه‌های حرکت در جهانی آزاد و پیاده‌روی شیطان در آنچه کارزاری ضدآمریکایی و مروج حماقت و نفرت خواند، شکایت کرد.

در ماه ژانویه، دوست امینم، دکتر دره، شکایت‌نامه‌ای رسمی به نماینده کنگره ماجوری تیلور گرین از حزبی دست راستی که از یکی از ترانه‌هایش در تبلیغاتش استفاده کرده بود، فرستاد.

مواردی که در آن سیاستمداری چپ‌گرا خشم خوانندگان را برانگیزد کمتر دیده‌شده است. شاید به این دلیل که بیشتر هنرمندان تمایل به این‌سو دارند و کمتر پیش می‌آید بخواهند عدم تمایل به استفاده از ترانه‌شان را اعلام کنند.

در سال ۲۰۰۴ فت بوی اسلیم از استفاده از ترانه همین‌جا، همین‌الان خود در کنفرانس سالانه حزب کارگر یک سال بعد از جنگ عراق ابراز نارضایتی شدید کرد.

وقتی در سال ۲۰۲۱ بوریس جانسون همراه با ترانه گروه مستقل فرندی فایرز قدم به صحنه کنفرانس سالانه حزب محافظه کار گذاشت، آن‌ها با طنزی معنی‌دار واکنش نشان دادند: «اگر بوریس جانسون دلش ترانه‌ای شاد می‌خواست که با آن وارد صحنه شود، شاید بهتر بود از صدای مراکز شلوغ غذای مجانی برای فقرا استفاده می‌کرد.»

در همان سال، لیز تراس، نخست‌وزیر بعد از بوریس جانسون ،از ترانه معروف ام پیپول به نام بالا رفتن در کنفرانس حزب محافظه‌کار استفاده کرد.

این ترانه طولانی‌تر از دوران نخست‌وزیری لیز تراس در جدول ۲۰ ترانه محبوب هفته قرار داشت.

طبق قانون، سیاستمداران ایالات متحده آمریکا همیشه نیاز ندارند از هنرمندان اجازه بگیرند. مسئولان کارزار تبلیغاتی می‌توانند از شرکت‌های صادر کننده مجوز پخش مانند بی ام آی و یا اسکپ به صورت بسته‌ای، حق استفاده از ترانه‌های آنها را بخرند. این مجوزها حق استفاده قانونی از بیش از ۲۰ میلیون ترانه را بر همایش‌های انتخاباتی می‌دهند.

با این وجود، هنرمندان حق دارند ترانه‌های خود را از این فهرست حذف کنند. رولینگ استونز این کار را انجام داده است و امینم هم به دنبال استفاده از ترانه خودتو غرق کن در کارزار راماسوامی همین درخواست را کرده است.

ظاهراً امینم نمی‌دانست که ترانه‌اش در این لیست ترانه‌ها قرار دارد. این ایرادی است که در مدل حق پخش در ایالات متحده وجود دارد و موجب شده هنرمندانی مانند آدل، نیل یانگ، فیل کالینز و خانواده تام پتی و پرینس با استفاده از ترانه‌هایشان در کارزار آقای ترامپ در سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۲۰ که طبق این قانون بوده مخالفت کنند.

در سال ۲۰۲۰ بیش از ۵۰ هنرمند موسیقی از جمله میک جگر، لرد، سیا و بلوندی نامه‌ای سر گشاده را امضا کردند که در آن به این راه فرار قانونی به شدت انتقاد شده بود.

آن‌ها در این نامه گفتند: «این که آثارهنرمندان موسیقی بدون رضایت شخصی وارد سیاست شود می‌تواند با ارزش‌های مورد قبول یک هنرمند در تضاد باشد و همزمان طرفداران این هنرمند را هم گمراه و ناامید کند و هزینه‌های اخلاقی و مالی سنگینی به دنبال داشته باشد.»

در بریتانیا، وضعیت شفاف‌تر است. پی پی ال، ارگانی است که مجوز استفاده از آثار ضبط‌شده را صادر می‌کند. این ارگان از گردانندگان مراسم سیاسی می‌خواهد قبل از برگزاری مراسم از دارندگان حقوق هر موسیقی قبل از استفاده از آن‌ اجازه بگیرند.