«فریدون فروغی» برخلاف ظاهر جدیش، شوخ‌طبع بود

بی‌دلیل نیست اگر فریدون فروغی را آدمی جدی بدانیم و تا حدودی حسی غم‌ناک را در او و آثارش بیابیم، بدون اینکه لازم باشد هیچگاه او را دیده باشیم؛ به هر حال حقیقت این است که روزگار با فروغی هم همچون بسیاری دیگر از هنرمندان ایرانی، خوب تا نکرد. هنرمند توانایی که جزو پیشتازان موسیقی راک در ایران بود ولی هیچگاه آنگونه که باید نتوانست کار کند، بااین حال می‌گویند که باوجود ظاهر جدی که داشت، فردی شوخ‌طبع بود؛ گویی که به سختی‌های زندگی پوزخند می‌زده است.

آثار فریدون فروغی را که بشنوید شاید برای شما به نوعی یادآور فرهاد مهراد باشد؛ چه بسا که زمانی هم پس از انتشار دو اثر «آدمک» و «پروانه من» با موسیقی تورج شعبان‌خانی و به شهرت رسیدنش، به او خرده گرفتند که سبک فرهاد را تقلید می‌کند اما حقیقت این است که «فریدون فروغی»، فریدون فروغی است و موسیقی ما تنها یک فریدون فروغی داشته و خواهد داشت.

فروغی را شاید بسیاری از ما با آهنگ «نیاز» و بیشتر با «یار دبستانی من» بشناسیم، دو قطعه‌ای که به تنهایی مهر تأییدی است بر امضای او در موسیقی. درحقیقت این دو قطعه، مفهومی متفاوت از یک دیگر دارند ولی فروغی به گونه‌ای آنها را خواننده که در «نیاز» اشک شنونده را در جهتی عاطفی درمی‌آورد و در «یار دبستانی من» شور و حالی حماسی به او می‌بخشد و قطعا که چنین امری راهی بجز لمس شعر و بن‌مایه اثر با گوشت و خون ندارد.