وکیل خانواده مهسا امینی: در دوران پهلوی شکنجه شدم، پرویز ثابتی دروغ می‌گوید - Gooya News

ایران وایر - «صالح نیکبخت»، وکیل خانواده «مهسا (ژینا) امینی»، زمانی‌ که برای دریافت جایزه «ساخاروف» پارلمان اروپا به فرانسه آمده بود، در گفت‌و‌گوی مفصلی که با «ایران‌وایر» داشت، ضمن پرداختن به پرونده ژینا، درباره تجربیات خود از زندان، پرونده‌هایی که وکالت کرده بود و قدم گذاشتن از روزنامه‌نگاری به عرصه وکالت، صحبت کرد.

تاکنون دو بخش از گفت‌وگوی «ایران‌‌وایر» با این وکیل دادگستری را منتشر کرده‌ایم. در این بخش، با صالح نیکبخت درباره تجربه او از زندان دوران حکومت «محمد‌رضا پهلوی» و همچنین زندان جمهوری اسلامی در دهه شصت صحبت کرده‌ایم و همچنین به تفاوت‌ها و تشابه‌های رویه قضایی در دو حکومت سیاسی پرداخته‌ایم؛ از شکنجه تا حقوق متهم.

صالح نیکبخت که هم در زمان پهلوی و هم دوران جمهوری اسلامی زندانی سیاسی بود، با یادآوری مصاحبه تلویزیون «من و تو» با «پرویز ثابتی»، ادعاهای رییس امنیت داخلی ساواک دوران پهلوی را «دروغ» توصیف کرد.

***

صالح نیکبخت، حقوق‌دان و وکیل دادگستری، در دو دوره پهلوی و جمهوری اسلامی تجربه زندان دارد؛ یکی سال ۱۳۵۳ بود و دیگری ۱۳۶۰. او در گفت‌وگو با ایران‌وایر، تجربه‌ خود را نه‌فقط به‌عنوان زندانی سیاسی، بلکه به‌عنوان حقوق‌دان و در رسیدگی به پرونده‌های سیاسی بیان می‌کند.

در سال ۱۳۵۳ صالح نیکبخت به سه سال و نیم حبس محکوم شده بود. البته چندین بار هم به‌شکل متفرقه بازداشت و بازجویی شده بود و به قول خودش محکومیت قضایی داشت. بعد از انقلاب، در سال ۱۳۶۰ هم سه سال و هفت ماه را در زندان سپری کرد. گزارش این گفت‌وگو درحالی منتشر می‌شود که حالا صالح نیکبخت به‌خاطر پرونده ژینا و گفت‌وگو با رسانه‌ها، با اتهام «تبلیغ علیه نظام»، به یک سال حبس محکوم شده است و در بازگشت به ایران، مورد بازجویی، تفتیش، ضبط وسایل‌ و همچنین جایزه ساخاروف قرار گرفت.

👈مطالب بیشتر در سایت ایران وایر

پرویز ثابتی؛ عامل شکنجه‌ها در کمیته مشترک ضدخرابکاری

این حقوق‌دان و زندانی سیاسی سابق می‌گوید در رژیم پهلوی وقتی متهمی بازداشت می‌شد، «مطلقا امکان ملاقات» نداشت؛ خصوصا وقتی زندانیان سیاسی را به «کمیته مشترک ضد خرابکاری» می‌بردند. کمیته‌ای که در اوایل دهه پنجاه تشکیل شد و متشکل بود از نمایندگان ساواک و ژاندارمری. به گفته نیکبخت، رییس این کمیته همواره یکی از افسران برجسته از درجه سرتیپی به بالای ارتش، یا نیروی انتظامی آن زمان به نام «شهربانی» یا «ژاندارمری» بود.