خداحافظی از یک رسانه مردم پسند: تلویزیون منو تو؛ ف. م. سخن - Gooya News

برای نوشتن در باره ی تلویزیون «منو تو»، من فرد مناسبی نیستم. این کار را باید کسی انجام دهد که اهل نگاه کردن به تلویزیون باشد، و من متاسفانه یا خوشبختانه به خاطر کم داشتن وقت اهل نگاه کردن به تلویزیون نیستم. آن چه از تلویزیون ها می بینم، بیشتر قطعاتی ست که در اینترنت گذاشته می شود یا دوستان، به خاطر جالب بودن موضوع برنامه برای من می فرستند.

اما می توانم در باره ی منو تو به خاطر ارتباط اش با بینندگان چند خط بنویسم؛ بینندگانی که پای صحبت برخی از آن ها نشسته ام یا نوشته هایشان را خوانده ام و تقریبا همگی شان از این تلویزیون و برنامه های مورد علاقه شان «راضی بوده اند». به نظر من رضایت داشتن مخاطبان از یک رسانه هم موفقیت شیوه ی کار آن را نشان می دهد هم نمایانگر برآورده شدن نیاز آن هاست.

تلویزیون های ایرانی خارج از کشور، متاسفانه اغلب شان «به دلایل گوناگون و عمدتا مالی» از تلویزیون تنها دوربین و استودیویش را دارند و فاقد سایر لوازم و اسباب یک تلویزیون واقعی به مفهوم قرن بیست و یکمی آن هستند.

آشنایی من با تلویزیون های آلمان و فرانسه امکان شناخت تلویزیون های دوران حاضر را به می دهد و می توانم از طریق مقایسه به کم و زیاد تلویزیون های ایرانی پی ببرم.

طبیعتا این مقایسه، مقایسه ی تلویزیون هایی با امکانات برابر نیست و می دانم با امکانات و بودجه ی اندک نمی توان توقع کارهای معجزه آسا از رسانه خصوصا تلویزیون که نیازمند تکنولوژی و امکانات گران قیمت است داشت ولی واقعیت این است که به رسانه هایی با امکانات اندک نمی توان نام «تلویزیون» گذاشت.

اولین و مهم ترین خصوصیت تلویزیون داشتن برنامه های گوناگون است از فیلم و شو گرفته تا خبر و مستند و امثال این ها. اگر رسانه ای فاقد این تنوع و گوناگونی باشد، نمی توان نام تلویزیون بر آن نهاد.