چرا به افراد دلیر و منتقد در اپوزیسیون نیاز داریم؟؛ ف. م. سخن - Gooya News

لابد با خواندن کلمه ی دلیر، یاد دلاوری جنگاوران در میدان های نبرد افتادید که در میانه ی چکاچاک برخورد شمشیر ها فریاد کجایند دشمنان سرزمین من سر می دهند و هماورد می طلبند....

خیر. منظور من از دلیر، دلیر از نوع دیگری ست. نوعی که به قول امروزی ها نرم و نرم افزاری ست و نیاز به سخت افزار آن چنانی ندارد.

دلاوران دروغین، معمولا خود را دلیر در میدان های نبرد آن هم نبرد سخت نشان می دهند چرا که نه میدانی هست برای اندازه گیری دلاوری آن ها نه صحنه ی نبردی هست برای ارزیابی راست و دروغ گفتارشان.

ولی دلیر مدّ نظر من میدان نبردش همان جایی ست که نشسته و دارد در باره ی سیاست ایران اظهار نظر می کند.

این دلاور کسی ست که اولا خودش شخصا و بی دخالت دیگران می اندیشد و اندیشه خودش را آن طور که هست نه آن طور که مخاطب دوست دارد بر زبان یا قلم می آورد، و ثانیا به هیچکس و مطلقا هیچکس چنان اقتدا نمی کند که اگر او خطا کرد، خطای او را لاپوشانی کند و با توجیه و توضیح، بخواهد آن خطا را عین صواب نشان دهد و بدتر از آن چنان پیرو باشد که چشم بسته به دنبال مقتدایش برود و حتی بدود و هر آن کس را که نقدی بر جناب مقتدا و راه و کارش بکند، او را از هم بدرد.

در چنین حالتی دلاور مذکور، کم کم به جمع دستمال به دستان و پاچه خاران مقتدایش می پیوندد و از دلیر، تبدیل به ذلیل می شود. مقتدا می گوید برقص، می رقصد. می گوید بخند می خندد. می گوید ساکت شو، ساکت می شود. می گوید گریه کن، گریه می کند.

این نوع دلیر بودن که حرف ات را بزنی و کار ت را آن طور که خودت می خواهی بکنی و از هیچ کس حتی پدر مادرت نترسی به نظر ساده می آید نه؟!