قدم گذاشتن به گورستانی ترسناک در اعماق اقیانوس‌ها

غزال زیاری: مدتهاست که با اعماق اقیانوس‌ها جوری رفتار می‌شود که گویی جدای از جهان ما هستند؛ مکانی تاریک که مملو از موجودات بیگانه است؛ انسان‌ها اغلب به فضای زیر پایشان با نفرت نگاه کرده‌اند و اعماق اقیانوس‌ها با فراموشی برابر است.

ملوانان و دریانوردان هم که روزها و ماه‌ها را در اقیانوس سپری می‌کردند، همواره توجهشان به موانع و خطرات احتمالی مثل صخره‌ها و شن‌ها بوده و همین به شکلی دیرینه، باعث شده تا اعماق اقیانوس به موضوعی کم‌اهمیت تبدیل شود.

آغاز توجه به اعماق اقیانوس‌ها

در اوایل قرن نوزدهم بود که درک علمی دقیق‌تری درباره اعماق اقیانوس‌ها شروع به شکل گرفتن کرد که نتیجه رشد روزافزون قدرت‌های استعماری بود: با گسترش آرزوهای تجاری و سرزمینی اروپایی‌ها و آمریکا برای تسخیر دنیا، نیاز به اطلاعات دقیق‌تر و جزئی‌تر درباره اقیانوس‌ها افزایش یافت. البته کنجکاوی شکارچیان نهنگ هم نقش مهمی در درک اعماق اقیانوس‌ها داشت.

علاقه به اعماق اقیانوس‌ها در دهه ۱۸۵۰ و زمانی که کارآفرینان انگلیسی و آمریکایی نصب اولین کابل‌های تلگراف زیردریایی در سراسر اقیانوس اطلس را شروع کردند، اهمیت بیشتری پیدا کرد. چالش‌های فنی در این راستا، مستلزم درک دقیق‌تری از کف اقیانوس‌ها بود. در دهه ۱۸۷۰ بود که ماموریت چلنجر به قصد بررسی علمی اقیانوس‌های جهان آغاز شد و این کشتی، کره زمین را دور زد و آن زمان تازه وسعت واقعی اعماق اقیانوس آشکار گردید.

در شمال غربی اقیانوس آرام، جایی که گودال ماریانا در پوسته زمین فرو می‌رود، عمق بیش از ۸۰۰۰ متری ثبت شد. شگفت‌انگیزترین چیز برای دانشمندان آن روزگار، کشف پوسته‌های کوچک و موجودات زنده در عمق ۷هزار متری زیر آب بود.

دریچه های هیدروترمال و حیات باورنکردنی در آن

یک قرن و نیم بعد از اکتشافات چلنجر، درک بیشتر از زندگی در اعماق اقیانوس‌ها، هنوز ما را حیرت‌زده می‌کند. یکی از مهم‌ترین این‌ها، وجود جوامع پررونق موجودات زنده است که در اطراف دریچه‌های گرمابی در کف اقیانوس‌ها زندگی می‌کنند. این دریچه‌ها در جایی شکل می‌گیرند که شکاف در پوسته زمین باعث تماس آب با ماگمای مایع می‌شود. در سطح، آب در مجاورت ماگما می‌جوشد ولی در اعماق اقیانوس‌ها، فشار مانع از این کار شده و به جای آن، آب به شکل آبفشان گرم به اقیانوس بازگردانده می‌شود که ممکن است دمای آن تا ۴۰۰ درجه سانتیگراد برسد و جریانی از مواد معدنی را از گوشته زمین به سمت بالا حمل کند. با سرد شدن آب، این مواد معدنی جامد شده، ساختارهایی را با ارتفاع ده‌ها متر تشکیل می‌دهند و روزانه تا ۳۰ سانتی متر رشد می‌کنند.

اولین دریچه هیدروترمال در سال ۱۹۷۷ توسط دانشمندانی که در عمق ۲۵۰۰ متری زیر اقیانوس در شکاف گالاپاگوس، بین اکوادور و جزایر گالاپاگوس، به بررسی بستر دریا می‌پرداختند کشف شد و دانشمندان از مشاهده جامعه‌ای پر رونق از موجودات زنده در اطراف آن شگفت‌زده شدند.

از آن زمان تاکنون بیش از ۶۰۰ دریچه شناسایی شده که همه مملو از موجودات زنده هستند. از صدف‌ها گرفته تا کرم‌ها و ستاره‌های دریایی، عقرب‌ها و میگوها.. و جالب اینجاست که از نظر منطقی چنین تراکمی در تاریکی اعماق اقیانوس غیرممکن به نظر می‌رسد... چرا که بدون نور خورشید، فتوسنتز وجود ندارد. اما موجوداتی که در اطراف دریچه‌ها رشد می‌کنند، از انرژی خورشید استفاده نمی‌کنند و به میکروب‌های شیمیایی متکی هستند که قادرند مواد شیمیایی تولید شده توسط دریچه‌ها را به انرژی تبدیل کنند.

کشف حیوانات در اطراف دریچه‌های گرمابی درک چشمگیر ما از انواع محیط‌هایی که زندگی در آنها جریان دارد را افزایش می‌دهد و این پیامدهای مهمی برای جستجوی حیات فرازمینی دارد؛ بدین ترتیب که اگر در چنین محیط‌های روی زمین شاهد حیات هستیم، ممکن است در شرایط مشابهی در اقیانوس‌های قمرهای یخی مثل انسلادوس که دور زحل می‌چرخد نیز حیات داشته باشیم.

و این البته مفروضات درباره شروع زندگی روی زمین را تغییر داده که شاید شروع حیات در اعماق دریاهای ابتدایی بوده باشد و این یعنی اعماق اقیانوس‌ها شاید محل مرگ و فراموشی نبوده و زادگاه حیات در زمین باشد.