راست افراطی، یا "چپ" نیرنگ‌باز؟ مزدک بامدادان - Gooya News

زمان برای خواندن: ۱۳ دقیقه

یکی از ویرانگرترین دستآوردهای انقلاب پنجاه‌وهفت تجاوز به واژگان و رخدادها بود. از سویی مانند نمونه "لیبرال" به یک واژه نیک درونمایه‌ای زشت بخشیده می‌شد (۱) و از دیگر سو پدیده‌هایی که در نهاد خود زشت و نکوهیده بودند، با نامی مردم‌پسند نامیده می‌شدند. آغاز این نیرنگ‌بازی سیاسی و فروختن زشت‌ترین اندیشه‌ها با بسته‌بندی نیکو به پیدایش حزب توده بر سپهر سیاسی ایران بازمی‌گشت، به روزی که احسان طبری برای شوروی درخواست امتیاز نفت شمال را کرد و نام آن را "موازنه منفی" گذاشت (۲).

اندکی دیرتر استالین در پیروی از آدولف هیتلر که در فرانسه اشغالی یک حکومت دست‌نشانده پدید آورده و قهرمان جنگ اول جهانی - مارشال پتن - را بر سر آن نشانده بود، در استان آذربایجان دو حکومت دست‌نشانده برپا کرد و میر جعفر پیشه‌وری و قاضی محمد بر تخت فرمانروائی آنها نشاند.

اگرچه بنیانگذاری یک جمهوری (مهاباد) در درون مرزهای یک کشور پادشاهی چیزی جز تجزیه نیست و اگرچه پیشه‌وری و قاضی محمد و حکومتهایشان را تنها با رژیم دست‌نشانده ویشی در فرانسه می‌توان همانند دانست و اگرچه امروزه همگان می‌دانند که پیشه‌وری و قاضی محمد چیزی بیش از دو سرسپرده و فرمانبردار استالین و باقراُف نبوده‌اند، حزب توده توانسته است از همان روزها تا کنون به ایرانیان بباوراند که آن دو تنها به دنبال حقوق شهروندی آذربایجانیها و کُردها و برپائی انجمن‌های ایالتی و ولایتی بوده‌اند، چیزی که در واژه‌شناسی نئومارکسیستهای ایرانی به آن "حقوق اتنیکی" گفته می‌شود. حزب توده و همپیمانان پیدا و پنهانش پس از انقلاب نیز خزیدن در زیر عبای خمینی و همکاری با نهادهای سرکوب را "مبارزه ضدامپریالیستی" نامیدند.

اینچنین بود که رژیم برآمده از همکاری مارکسیسم و اسلامیسم هم به جان واژگان افتاد و مزدورانی که کاری جز سرکوب و خوارشماری زنان این آب‌وخاک نداشتند، نام "گشت ارشاد" را بر خود نهادند، که از ریشه "رُشد" است، تو گویی که آنان هرگز آماجی جز بالش و برآیش زنان ایرانی را در سر نداشته‌اند.