برای افزایش نرخ باروری به کمک این افراد بشتابید!

شاید اگر نمایندگان کمی به بطن جامعه نزدیک‌تر شوند، هم علت واکنش عمومی به تصویب طرح اخیرشان برای پیشگیری از کاهش جمعیت و افزایش باروری را دریابند و  هم بتوانند طرحی برای اهدافشان تدارک دیده و به تصویب برسانند که به شدت موثرتر از امثال مصوبه اخیر است.

به گزارش «تابناک»، یکی دو هفته است که تصویب کلیات طرحی در مجلس شورای اسلامی سر و صدای زیادی به راه انداخته و موضوع گفت‌وگوهای فراوانی در دنیای روزمره و مجازی مردم قرار گرفته است چراکه به باور بسیاری، این طرح چیزی بیش از هشدارهای سفت و سخت برای جلوگیری نکردن از باروری نیست و نمی‌تواند به قدر اندکی هم افزایش باروری را نوید دهد.

این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که مولفه های فراوانی زندگی امروزی ما را تحت تاثیر قرار داده و خواسته یا ناخواسته به مسیری سوق داده شده‌ایم که فرزندآوری دشوار شده و تک فرزندی به عنوان راهکار فرار از ورشکستگی بروز و ظهور یافته و پذیرفته شده به نظر می‌رسد.

به عبارت بهتر، مشکلات اقتصادی و معیشتی به مدد معضلاتی چون مسکن و امثال آن کاری کرده که یا ازدواج شکل نمی‌گیرد که زاد و ولد را بتوان انتظار کشید، یا اگر ازدواجی سر بگیرد، معلوم نیست پایدار بماند که تولد فرزند به همراه داشته باشد و یا در نهایت شرایطی فراهم نمی‌شود که پدر و مادر به داشتن بیش از یک فرزند فکر کنند. البته گاه ماجرا صورت دیگر هم پیدا می‌کند.

نخستین بار سال ۹۱ بود که آمار رسمی ناباروری در کشور اعلام شد. آن زمان محمدمهدی آخوندی، رئیس پژوهشگاه باروری و ناباروری ابن سینا گفت: برای نخستین بار طی آمارگیری که بین ۱۷ هزار زوج ایرانی در سراسر کشور انجام شد مشخص شد که ۲/۲۰ درصد زوجین ایرانی نابارورند که از میانگین جهانی بالاتر است. وی در ادامه به گزارش سازمان جهانی بهداشت اشاره کرد که شیوع ناباروری در کل دنیا را ۱۲ تا ۱۵ درصد گزارش کرده است. بر اساس این گزارش، آمار شیوع ناباروری در کشوری مانند انگلیس ۷ درصد و در کشورهای آفریقایی ۳۰ درصد گزارش شده تا هم معلوم شود که کشورهایی با اوضاع به مراتب بدتر از ما وجود دارند که میانگین جهانی را افزایش داده اند و هم اشکار شود که میزان ناباروری در کشور ما سه برابر امثال انگیس است! آن گونه که آمار و ارقام رسمی و تایید شده نشان می‌دهد، میزان شیوع ناباروری در کل کشور به بیش از بیست درصد رسیده است؛ یعنی از هر پنج زوجی که ازدواج کرده و مشکلات جانبی فراوان نتوانسته پیوندشان را بر هم بزند، یک زوج نمی‌توانند فرزند داشته باشند چراکه یا شوهر یا همسر توانایی این کار را ندارند.

اندکی دقیق شدن در این آمار و ارقام و مطالعه درباره این زوج ها، نشان می‌دهد که بسیاری از ایشان می‌توانند با بهره جستن از روش های مختلفی، صاحب فرزند شوند اما مشکل ایناست که دوا و رمان کردن این درد تنها از مراکز محدودی بر می‌آید و البته هزینه گزافی می‌طلبد؛ هزینه‌ای که گاه شکستن پیوند ازدواج میان دو طرف بسیار بسیار کمتر از آن است و یا گردآوردن آن به زمانی طولانی نیاز دارد.

بدین ترتیب دو مساله مقابل روی مان قرار می‌گیرد که پرداختن به هر یک می‌تواند هم گره بخش بزرگی از جامعه را حل کند و هم نرخ باروری را افزایش دهد ولی تا به این لحظه کمتر مورد توجه قرار گرفته و برای حل آن چاره جویی شده است.

از یکسو می‌توان به دنبال عواملی گشت که میزان ناباروری را تا این اندازه در کشورمان بالا برده است و به دنبال رفع آنها بود تا به این شیوه غیر مستقیم، به افزایش جمعیت رسید.

"البته گاه ماجرا صورت دیگر هم پیدا می‌کند.نخستین بار سال ۹۱ بود که آمار رسمی ناباروری در کشور اعلام شد"به عنوان مثال، باید تحقیق کرد و دید تا چه اندازه کودهای شیمیایی به کار رفته در کشاورزی و باغبانی، تا چه اندازه کیفیت تغذیه مردم، چه میزان اثر امواج و پارازیت ها و... بر افزایش ناباروری اثر گذاشته و برای رفع آن چه می‌شود کرد.

البته می‌شود این بررسی ها را گسترش داد و نقش بیکاری، سربازی، تحصیلات و غیره را در شکل نگرفتن ازدواج یا ازدواج هایی که تولد فرزند پس از وقوعشان با تاخیر طولانی مدت رخ می‌دهد هم مورد بخپحث و بررسی قرار داد تا در سایه آن، بتوان چرایی کاهش نرخ باروری را دریافت و تدبیر کرد.

از سوی دیگر، می‌شود دایره برنامه ریزی را محدود به زوج هایی کرد که ناباروری سد راه بچه دار شدنشان است؛ با این رویکرد نه تنها می‌بایست مراکز درمان این افراد را گسترش داد و تجهیز کرد، بلکه جا دارد بر درمان ایشان به عنوان راهکاری موثر برای افزایش نرخ زاد و ولد تاکید کرد چراکه این زوج ها همگی تمایل دارند صاحب فرزند شوند و اگر این تمایل را نمی‌داشتند، چه بسا از ناباروری خود آگاه نشده بودند.

با تکیه بر این موارد، می‌توان به درمان این افراد شتافت و به نوعی با تقبل هزینه های درمانی ایشان، مثلا رایگان کردن درمان ناباروری، هم مشکل ایشان را رفع کرد و نگذاشت ازدواجشان گسسته شده و در نهایت افرادی سرخورده، شوهران دو زنه و حتی بدتر از آن بوجود آید و هم امیدوار بود که خطر پیری جمعیت کمی دور شده و از سر کشورمان عبور کرده است.

از آن مهم تر، با چنین طرحی، فارغ از عمل کردن به وظیفه، می‌توان مراتب تشکر بسیاری را بدست آورد و راهکاری ارائه داد که به مانند طرح اخیر مجلسیان، مبتنی بر بگیر و ببند نیست و در ممنوعیت عقیم سازی، دنبال افزایش جمعیت نمی‌گردد!