بیانیه‌ی نواندیشان دینی در باب مسموم‌سازی های زنجیره‌ای دختران - Gooya News

انگشت اتهام در این رخداد تروریستی به سوی حکومت است

مسموم‌سازی زنجیره‌ای دانش‌آموزان مدارس دخترانه در جای‌جای کشور با آماری شگفت‌آور رو به گسترش است. این در حالی است که حکومت، که از وظایف ذاتی‌اش حفظ امنیت شهروندان است، آشکارا در رسیدگی به این ماجرا تعلل می‌کند. تصور و برداشت افکار عمومی به آسانی می‌تواند مسئولیت این حوادث را متوجه حکومت کند و کرده است. فاصله‌ی بی‌سابقه و هولناک میان حکومت و شهروندان، کارنامه‌ی تاریک حاکمان در نوع رابطه‌شان با مردم (به ویژه با معترضان)، به گمانه‌زنی‌‌های فراوانی در باب سرمنشاء مسمومیت‌های زنجیره‌ای دامن زده است. ناگفته پیداست که مسئولیت رفع تمامی این اتهام‌ها با حکومت است.

در ماجرای هول‌آور مسمومیت زنجیره‌ایِ دانش‌آموزان دختر که ابعاد، عوامل و پیامدهای آن را هنوز نمی‌توان به روشنی نشان داد، چند نکته مسلم است.

"انگشت اتهام در این رخداد تروریستی به سوی حکومت است مسموم‌سازی زنجیره‌ای دانش‌آموزان مدارس دخترانه در جای‌جای کشور با آماری شگفت‌آور رو به گسترش است"نخست این‌که در جریان خیزش «زن، زندگی، آزادی» شمار بسیاری از دختران دانش‌آموز بارها در فضای مدارس اعتراض‌شان را به بی‌پرده‌ترین وجهی به شخص اول کشور نشان داده‌اند. رهبر جمهوری اسلامی هم از «تنبیه» این دانش‌آموزان که به باور او از سر «هیجان» چنین کرده‌اند، علناً سخن گفته است.

از سوی دیگر، گروهی که زمانی موسوم به «لباس‌شخصی» بودند و در مواردی نام «خودسر» گرفتند و در ادبیات مقام اول سیاسی کشور متصف به «آتش به اختیار» شده‌اند، در دهه‌های مختلف انواع بحران‌ها را برای کشور ایجاد کرده‌اند و حکومت هیچ واکنش جدی و تنبیه‌آمیزی در برابرشان انجام نداده است، بلکه به دلالت سخنان آقای خامنه‌ای برای دلسرد نشدن جوانان مؤمن و انقلابی در واکنش به بحران‌آفرینی‌های این گروه سکوت اختیار شده است. این عده از مصونیت آهنین برخوردارند به طوری که پس از سال‌ها هنوز عاملان اسیدپاشی‌های زنجیره‌ای دستگیر نشده‌اند.

پرسش افکار عمومی حالا این است: آیا مسمومیت‌های زنجیره‌ای اخیر برآمده از گروهی امنیتی است؟ این نکته هنوز با قطعیت روشن نیست ولی این‌قدر می‌دانیم که در واکنش به اعتراض زنی در بیرون یکی از مدارس مسموم‌شده، فردی لباس‌شخصی که به نهادهای امنیتی سرکوب وابسته بوده است، با رفتاری خشن که مغایرت بیّن با شرع و عرف داشته، او را مضروب کرده است. در میانه‌ی این واکنش‌های تند، تعلل و سکوت مسؤولان، پاسخ‌های تناقض‌آمیز و توجیه‌های غریب (از قبیل تانکر حامل سم و احتمال نوعی بیماری روانی جمعی آن هم استثنائا فقط میان دختران دانش‌آموز) جای این پرسش به قوت باقی است که: نظامی که به آسانی و با سرعت و قاطعیت می‌تواند به خاطر آتش زدن یک سطل آشغال حکم محاربه و اعدام صادر کند، در برابر این وحشت‌افکنی آشکار چرا تعلل می‌کند؟