ماری که دست به دامان امیرالمؤمنین(ع) شد
به گزارش خدمت؛ یکی از موضوعاتی که در قرآن و روایات بر آن بسیار پرداخته و ایمان و اعتقاد به آن تأکید شده است، مقولۀ «معجزه» است؛ مسئلهای که از سالیان سال، یعنی از زمان انبیاء(علیهمالسلام) وجود داشته است و ضرورت اعتقاد به آن و عدم انکار آن به حدی است که بسیاری از انسانها در گذشته با انکار آنها -چه خواسته و چه ناخواسته- به جرگه گمراهان پیوستند و در مقابل عدهای هم بودند که به اشارهای ایمان میآوردند و به جرگۀ هدایتیافتگان میپیوستند.
امام صادق(ع) در تعریف مقولۀ معجزه میفرمایند: «و المعجزه علامهٌ لله لا یعطیها إلا انبیاءهُ و رُسُلَهُ و حججه لیعرف به صدق الصادق من کذب الکاذب؛ «معجزه» نشانهای از خداوند است که آن را جز به پیامبران و فرستادگان و حجتهای خود نمیدهد تا به وسیلۀ آن، راستگویی(مدعیان ارتباط با خدا) از دروغگویی(مدعیان دروغین) شناخته شود.(بحارالانوار، ج۱۱، ص۷۱)
در ادامه به بیان معجزهای از امیرالمؤمنین(ع) دربارۀ ماری که برای رفع مشکلش نزد امام(ع) آمده بود، اشاره میکنیم:
روزی امیرالمؤمنین(ع) بالای منبر در کوفه خطبه میخواند که ناگاه اژدهائی از یکسوی منبر نمودار شد و شروع کرد به بالا رفتن از منبر تا اینکه به نزدیکی امیرالمؤمنین(ع) رسید، مردم ترسیدند و خواستند او را از آن جناب دفع کنند، حضرت به ایشان اشاره کرد که دست از آن بدارند و متعرضش نشوند، چون به آن پله آخرین که امیرالمؤمنین(ع) بر آن ایستاده بود رسید؛ آن جناب به طرف اژدها خم شد و اژدها گردن خود را دراز کرد تا اینکه گوش حضرت را در دهان گرفت، مردم خاموش شده و از این جریان بحیرت فرو رفتند، پس آن اژدها صدایی کرد که بیشتر مردم شنیدند، سپس از جایش پایین آمده و امیرالمؤمنین(ع) لبان مبارک را به هم میزد و اژدها گوش میداد، آنگاه به شتاب به زیر آمده و گویا زمین او را به خود فرو برد و امیرالمؤمنین(ع) به سخن خود بازگشته و خطبه را به پایان برد؛ چون از خطبه فارغ شد و از منبر به زیر آمد، مردم در گِردش جمع شده و از سرگذشت اژدها و این جریان حیرت انگیز پرسش کردند؟ فرمود: اینگونه نبود که شما پنداشتید، بلکه این اژدها حکمرانی از حکمرانان جنیان بود که قضاوت و حکمرانی در کاری بر او مشتبه و مشکل شده بود، پس به نزد من آمد و جویای حکم آن قضیه شد و من به او فهماندم(که چه باید بکند) پس مرا دعای خیر کرده و بازگشت.
متن حدیث بهشرح زیر است:
أَنَّ امیر المؤمنین(ع) کَانَ ذَاتَ یَوْمٍ یَخْطُبُ عَلَی مِنْبَرِ الْکُوفَةِ إِذْ ظَهَرَ ثُعْبَانٌ مِنْ جَانِبِ الْمِنْبَرِ فَجَعَلَ یَرْقَی حَتَّی دَنَا مِنْ امیر المؤمنین(ع) فَارْتَاعَ النَّاسُ لِذَلِکَ وَ هَمُّوا بِقَصْدِهِ وَ دَفْعِهِ عَنْ امیر المؤمنین فَأَوْمَأَ إِلَیْهِمْ بِالْکَفِّ عَنْهُ فَلَمَّا صَارَ عَلَی الْمِرْقَاةِ الَّتِی عَلَیْهَا امیر المؤمنین قَائِمٌ انْحَنَی إِلَی الثُّعْبَانِ وَ تَطَاوَلَ الثُّعْبَانُ إِلَیْهِ حَتَّی الْتَقَمَ أُذُنَهُ وَ سَکَتَ النَّاسُ وَ تَحَیَّرُوا لِذَلِکَ فَنَقَّ نَقِیقاً سَمِعَهُ کَثِیرٌ مِنْهُمْ ثُمَّ إِنَّهُ زَالَ عَنْ مَکَانِهِ وَ امیر المؤمنین ع یُحَرِّکُ شَفَتَیْهِ وَ الثُّعْبَانُ کَالْمُصْغِی إِلَیْهِ ثُمَّ انْسَابَ فَکَأَنَ الْأَرْضَ ابْتَلَعَتْهُ وَ عَادَ امیر المؤمنین ع إِلَی خُطْبَتِهِ فَتَمَّمَهَا فَلَمَّا فَرَغَ مِنْهَا وَ نَزَلَ اجْتَمَعَ إِلَیْهِ النَّاسُ یَسْأَلُونَهُ عَنْ حَالِ الثُّعْبَانِ وَ الْأُعْجُوبَةِ فِیهِ فَقَالَ لَهُمْ لَیْسَ ذَلِکَ کَمَا ظَنَنْتُمْ وَ إِنَّمَا هُوَ حَاکِمٌ مِنْ حُکَّامِ الْجِنِّ الْتَبَسَتْ عَلَیْهِ قَضِیَّةٌ فَصَارَ إِلَیَّ یَسْتَفْهِمُنِی عَنْهَا فَأَفْهَمْتُهُ إِیَّاهَا وَ دَعَا لِی بِخَیْرٍ وَ انْصَرَفَ.
(الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج ۱، ص: ۳۴۸/ ذکر نحوه الصفار فی بصائر الدرجات: ۱۱۷/ ۷، و المسعودی فی اثبات الوصیة: ۱۲۹، و ابن شاذان فی الفضائل: ۷۱، و انظر إحقاق الحقّ ۸: ۷۳۲ نقله عن ابن حسنویه فی در بحر المناقب المخطوط: ۱۲۱، و القوشجی فی شرح تجرید العقائد: ۳۷۰، و نقله العلامة المجلسی فی البحار ۳۹: ۱۷۸/ ۲۰).
منبع: فردا
اخبار مرتبط
دیگر اخبار این روز
حق کپی © ۲۰۰۱-۲۰۲۴ - Sarkhat.com - درباره سرخط - آرشیو اخبار - جدول لیگ برتر ایران