نمی‌شود مقابل این سیل سهمگین ایستاد / این لیورپول؛ بهترین چیزی که می‌‌توان بود

اجتناب ناپذیر است. زمانی‌که قدم به قدم شاهد رویدادی مهم و تاریخی هستی، راه گریزی نیست. شاید همه چیز ناگهان فرو ریزد. نابود و منهدم. بر باد رفته.

"مربی، بازیکنان، هواداران و حتی طرفداران معتدل تیم های دیگر، به‌طور حتم به جز اورتون و تیم های شهر منچستر، امیدوارند، تاریخ در برابر چشمانشان ورق بخورد"ولی هیچیک از ما بدون امید روز را آغاز نمی کنیم. چشم گشودن، بلند کردن سر از روی بالشت، و ایستادن، همه نشانی از امید، در دل ماست.
بله اجتناب ناپذیر است، این روزها در دنیای فوتبال، لیورپول انگلستان، در تمامی جبهه ها، سراسیمه و بی وقفه، برای فتح تمامی آنچه هست و نیست، تلاش می کند و از ته دل می جنگد. مربی، بازیکنان، هواداران و حتی طرفداران معتدل تیم های دیگر، به‌طور حتم به جز اورتون و تیم های شهر منچستر، امیدوارند، تاریخ در برابر چشمانشان ورق بخورد. تاریخی که آژاکس آمستردام با یوهان کرایف و رینوس میشل، میلان با سه یار هلندی و اریگو ساکی و بارسلونا با مسی، اینیستا و پپ گواردیولا در پیش از آن، صفحات زرینی به آن افزودند. قصرهای بابل استواری که در طول تاریخ همیشه به یادگار خواهد ماند.

شب گذشته در دیدار اول مرحله نیمه نهایی جام قهرمانان برابر ویارئال و دیدار روز یکشنبه در لیگ برتر برابر اورتون، لیورپول در نهایت به آنچه که لیاقتش را داشت، رسید. در برابر دو تیمی که در هر دو بازی، با دفاعی بسته و تنگاتنگ دل به مساوی بسته بودند.

فشار همه جانبه و بی امان، پِرِس و منگنه مداوم به نتیجه رسید. پیروزی دیشب حُسن دیگری هم داشت.
 مطمئناً این تکرار پیروزی خارق العاده برابر بارسلونا نبود. ویارئال بارسلونا نیست، و این فقط بازی رفت بود. هرطور که بنگریم، نیمه تمام است. حتی اگر بدانیم تساوی، معنایش حضور در فینال پاریس خواهد بود.

"تاریخی که آژاکس آمستردام با یوهان کرایف و رینوس میشل، میلان با سه یار هلندی و اریگو ساکی و بارسلونا با مسی، اینیستا و پپ گواردیولا در پیش از آن، صفحات زرینی به آن افزودند"با این حال، این پیروزی، در نوع خود، از یک جنگ سخت، تمام و عیار چیزی کم نداشت.

بیش از یکساعت کوبیدن به دیوار زرد بی نتیجه بود، مقاومت اسپانیایی ها ادامه داشت. ویارئال در نیمه اول فوق العاده دفاع کرد، اما نقشه مشابه در  نیمه دوم، با گل اول لیورپول که از سر و کولش شانس می بارید، نقش بر آب شد.

شاید در پایان تنها نقطه ضعف لیورپول در این بازی، تعداد گل ها بود. با تعداد گل بیشتر این شانس را داشت تا به تعدادی از سربازان خود در دیدار برگشت استراحت دهد.
همیشه گفتم، چنین نکاتی برای تیمی که به دنبال چهار گانه است بسیار مهم است. خصوصا در ۵ دیدار باقیمانده لیگ و‌ ادامه کورس با سیتی.

با وجود تمام احترامی که باید برای ویارئال قائل شد، بدون شک باید اذعان کرد، سیتی در مراحل حذفی لیگ قهرمانان در نیمه سخت تری قرار داشت.

دو تیم پایتخت اسپانیا، در مرحله قبل اتلتیکو و حالا سفر به مادرید و دیدار برگشت در نیمه نهایی با رئال. تهدید بزرگی برای سیتی، جایی‌که در عین حقانیت کامل، گردن غول بزرگ را در دیدار اول از تن جدا نکرد.

شب گذشته در BT Sport, ریو فردیناند، مایکل اوون و پیتر کراچ به اتفاق آرا تیم فعلی لیورپول را، پس از پیروزی فوق العاده مسلط برابر ویارئال، به‌عنوان بهترین تیم قرمزها در تاریخ این باشگاه اعلام کردند‌. 

«ما همه شگفت زده ایم»، حکایت غیر قابل باور چهار گانه، باور کردنی شده، حقیقتی محض.

فردیناند، نمادی از دوران منچستریونایتد با فرگوسن پس از بازی در بی‌تی اسپورت صحبت می‌کرد؛

"این بهترین تیم لیورپول است که تا به حال دیده ام.

بی امان، فشار و کنترل، انرژی، تلاش، سیستم. بنشینید و از آن شگفت زده شوید"

مایکل اوون ستاره اسبق لیورپول و رئال مادرید، با این موضوع موافق بود:

«تسلط کامل، در میان ازدحام خط دفاعی. این بهترین تیمی است که تا به حال با پیراهن قرمز وجود داشته است، بازیکنان ویارئال در زمان خروج از زمین در بهت بودند، چه اتفاقی افتاده؟ غیرممکن است جلوی این سیل سهمگین را گرفت»

در لیگ برتر، لیورپول در حال حاضر تنها یک امتیاز با سیتی فاصله دارد و هر دو تیم در این فصل پنج بازی دیگر در لیگ دارند. فردیناند و اوون معتقدند تیم فعلی قرمزها می تواند میخ خود را چنان بکوبد تا به یک «جاودانگی در دنیای ورزش» دست یابد.

آخرین تیم لیورپول که به کسب سه گانه نزدیک شد؛  لیگ، جام حذفی و جام ملت های اروپا، نسخه ۱۹۷۷ لیورپول بود. تیم محشری با بازیکن محبوب من، کوین کیگان.

"پیروزی دیشب حُسن دیگری هم داشت. مطمئناً این تکرار پیروزی خارق العاده برابر بارسلونا نبود"نام و چهره ایی آشنا در خانه، حتی مادرم به او ارادت داشت و با مربی چون باب پیزلی!

تیم پیزلی یکی از بهترین‌ تیم های ادوار تاریخ لیورپول بود. و اولین تیم بریتانیایی که برای تصاحب ۳ گانه خیز برداشت. قهرمانی لیگ به شایستگی تصاحب شد. جام قهرمانی اروپا نیز. نخستین بار در تاریخ لیورپول.

در برابر بوروسیا مونشن گلادباخ، تیم بسیار خوب آلمانی آن دوران با بونهوف، فوگتس و الن سیمونسون دانمارکی که حمید دیوانه اش بود.

بازی کیگان در آن شب در رم معرکه بود، برابر برتی فوگتس مدافع و مربی مشهور آلمانی. امانش را بریده بود.

تلاش آن‌ها برای کسب سه گانه در ومبلی در ماه می با شکست ۲-۱ در جام حذفی ناکام ماند. در مقابل کدام تیم؟ منچستریونایتد.

در اینجا قصد مقایسه کوچکی دارم، تیم محبوب آن دوران ما با تیم حال حاضر. اگرچه دسته اول قدیمی انگلستان با لیگ برتر و لیگ قهرمانان طبیعتا فاصله زیادی دارد.
در آن فصل، لیورپول در ۸ بازی از ۴۲ بازی خود در لیگ شکست خورد. به تاتنهامی که در قعر جدول، لیگ را پایان داد، همچنین برابر ویلا در ویلا پارک ۱-۵ باخت.

"با این حال، این پیروزی، در نوع خود، از یک جنگ سخت، تمام و عیار چیزی کم نداشت.بیش از یکساعت کوبیدن به دیوار زرد بی نتیجه بود، مقاومت اسپانیایی ها ادامه داشت"تحت سیستم مدرن سه امتیاز برای یک برد، آنها فصل را با ۸۰ امتیاز به پایان می‌رساندند. کوین کیگان با ۱۲ گل در لیگ بهترین گلزن تیمی بود که در مجموع ۶۲ به ثمر رساند.
اکنون این را در نظر داشته باشید، زیرا ما شاهد تلاش تیم فعلی لیورپول و یورگن کلوپ برای کسب سه و احتمالاً چهار جام در این فصل هستیم.

این تیم در حال حاضر ۷۹ امتیاز دارد با ٥ بازی باقی مانده در لیگ. ۸۵ گل به ثمر رسانده. در ۶۷ بازی اخیر خود در تمامی رقابت‌ها در دو فصل، که به مارس گذشته بازمی‌گردد، تنها ۴ بار شکست خورده است.

هدف در اینجا تحقیر تیم بزرگ پیزلی و محبوبم نیست. یادمان باشد لیورپول پیزلی مسیر جدیدی را برای باشگاه گشود.

انتظارات را بر هم زد، توقعاتی بالاتر. نگاه ما را به همه چیز تغییر داد زمانی‌که برای اولین بار لیورپول را در قله فوتبال اروپا قرار داد.

یادتان باشد این تلاشی برای مقایسه کلوپ با پیزلی که تا قبل از ظهور فرگوسن پرافتخارترین سرمربی تاریخ بریتانا بود، نیست. یا کیگان با مو صلاح، که رای من به وضوح مشخص است در کدام صندوق ریخته خواهد شد، آلیسون با ری کلمنس. همه اینها به اندازه تلاش مقایسه ترنت الکساندر-آرنولد با «فیل نیل» است، کاری بی معنی و احمقانه و کاملا بی ربط. دوره های مختلف، سبک های مختلف.

"ویارئال در نیمه اول فوق العاده دفاع کرد، اما نقشه مشابه در  نیمه دوم، با گل اول لیورپول که از سر و کولش شانس می بارید، نقش بر آب شد.شاید در پایان تنها نقطه ضعف لیورپول در این بازی، تعداد گل ها بود"ورزشکاران مختلف. مقایسه خطای محض است.

اما نگاهی به سال ۱۹۷۷ تا حدی آموزنده است. از این راه قادریم تا مسیر و راه لیورپول را در جاده کلوپ در چارچوبی قرار دهیم. در این فصل می توان انتظار داشت که این تیم  لیگ را با ۹۰ امتیاز یا بیشتر، در طول ۴ فصل گذشته، به پایان برساند. اگر دوباره در فینال لیگ قهرمانان حضور نداشته باشند، تعجب آور خواهد بود.

آنها در فینال جام حذفی هستند و قبلاً جام کارابائو را برده اند.

بنابراین هر اتفاقی که در هفته های آینده رخ دهد، عظمت و کارایی این تیم لیورپول خدشه دار نمی شود. برای من به نظر نمی رسد که برای اثبات آن، به جام های بیشتری نیاز داشته باشند.
نحوه بازی تیم های مهمان در آنفیلد گویای همه چیز است. زنگ هشدار دهنده دیگری در ذهن ما. اورتون یکشنبه گذشته دیوار آبی در آنفیلد بنا کرد. و در یکی دیگر از شبهای اروپایی، ویارئال مانند یک اسفنج زرد بزرگ از نیمه خود تکان نخورد.
این کاری است که رقبا اکنون در آنفیلد انجام می‌دهند.

"با تعداد گل بیشتر این شانس را داشت تا به تعدادی از سربازان خود در دیدار برگشت استراحت دهد.همیشه گفتم، چنین نکاتی برای تیمی که به دنبال چهار گانه است بسیار مهم است"به جز شجاع ترین ها، همه بدون امید می آیند. این یک نیمه نهایی در اروپا بود اما ویارئال با عقده حقارت به آن نزدیک شد و تمام شب یک شوت داشت. یک شلیک.
دروازه بان تیم، جرونیمو رولی به قدری روی ضربه های خود معطل می‌کرد که این تصور ایجاد می شد؛ شاید از جوردن پیکفورد دروازه بان اورتون دستور می گیرد.
آنفیلد در آتش دیدارهای اروپایی می سوزد و می سوزاند. آتشفشانی است. تنها باشگاه دیگری که در انگلیس لیگ قهرمانان را به این شکل می بیند، یونایتد است.

دو فصل پیش بود که لیورپول بعد از آن همه سال دوباره قهرمان لیگ شد.

با ۹۹ امتیاز. هیچ کس مطمئن نبود لیورپول با همان دنده ادامه دهد، بتواند پیشرفت کند، بهتر از پیش. جهنم مصدومیت سال گذشته نگران کننده بود. اما امروز واقعیت این است؛ لیورپول بهتر شده است، با بهبودی کامل بازیکنان، خیلی بهتر. و نکته مهم تر اینکه هنوز در حال صعود و جلو رفتن و کامل شدن هستند.

بازیکنان جدید جا افتاده اند.

"بنشینید و از آن شگفت زده شوید"مایکل اوون ستاره اسبق لیورپول و رئال مادرید، با این موضوع موافق بود: «تسلط کامل، در میان ازدحام خط دفاعی"تیاگو آلکانتارا و لوئیز دیاز فوق العاده پله های ترقی را طی می کنند. در این بین بازیکنان دیگر قدم های بلندتری برداشته اند، مثلاً صلاح نسبت به دو سال پیش بازیکن بهتری است. اگرچه کمتر گل می زند ولی بیشتر کار می کند، سرش را بالا می گیرد. تصاویر را بزرگتر می بیند. ویرجیل فان دایک بعد از بازگشت از صدمه دیدگی، رسما بهترین مدافع میانی جهان است.

ادامه بده لیورپول، برو.

بازی پشت بازی. گل بعد از گل. برد، پشت برد. امتیاز پشت امتیاز. 

این فصل حقیقتا می تواند با کسب سه یا چهار جام به پایان برسد. به همان اندازه ممکن است با یک جام.

"نام و چهره ایی آشنا در خانه، حتی مادرم به او ارادت داشت و با مربی چون باب پیزلی!تیم پیزلی یکی از بهترین‌ تیم های ادوار تاریخ لیورپول بود"همیشه تیم های دیگر آماده اند، حی و حاضر.

اما هنوز هم تماشای آن‌ها در یک شب اروپایی در آنفیلد در این دوران چشمان ما را خیره می کند، شاهد تولد دیگری هستیم. تاریخی نو. آنفیلد هفته به هفته شاهد عظمتی تکرار نشدنی است.

روزی وقتی همه ما به گذشته نگاه می کنیم، متوجه می شویم که تاریخ برابر ما ورق خورده است.

فقط تمنا می کنم، چشمان خود را باز نگه دارید.

امیرحسین صدر