نمی‌توان بیمار شد؛ دارو نیست یا گران است

کمبود دارو در ایران به گونه‌ای شده است که برخی از داروها حتی در داروخانه‌های ۱۳ ابان و ۲۹ فروردین هم وجود ندارند و این معضل در کنار خارج شدن از پوشش بیمه‌ای داروها؛ بیماران را با چالش تامین دارو مواجه کرده است.

خبر‌آنلاین در یک گزارش میدانی به وضعیت بازار دارو پرداخته و نوشته است: «این روزها حتی دیگر نمی‌توان به بیمار شدن هم فکر کرد، دارو گران است.»

این خبرگزاری به نقل از یک دختر جوان نوشت که دربه‌در به دنبال داروی «زولیور» به داروخانه‌های مرکزی، هلال‌احمر، ۱۳ آبان و ٢٩ فروردین مراجعه کرده است اما همه داروخانه‌های مرجع، داروی ضداضطرابش را ندارند.

یا روایت زنی که گفته است یک هفته تمام برای تهیه یک بسته داروی بدون نسخه «امپرازول» کل شهر را زیر پا گذاشته اما بی نتیجه بوده است.

یک داروساز به نام محمد طاهری، به خبرآنلاین گفته است: «این روزها حتی داروهای تولید داخل، داروهای ساده و روتین هم در داروخانه‌ها پیدا نمی‌شوند.»

به گفته وی، تولیدکنندگان داخلی، مکمل‌های ورزشی تولید می‌کنند در حالی که داروهای سرماخوردگی و روتین هم به سختی پیدا می شود.

در این گزارش آمده است: «پیدا کردن داروهای شیمی‌ درمانی و هموفیلی و ام‌اس از سخت‌ترین کارهای ممکن شده و ماه‌ها است که داروهای حیاتی پیوند اعضا حتی خرید هم نشده که به کشور وارد شود.»

همچنین ببینید:

تشدید بحران درمان در ایران؛ خروج «۵۰۰ قلم دارو» از شمول بیمه و خطر «خود درمانی» برخی بیماران 

پیش‌تر و در تاریخ ۱۵ اردیبهشت، رئیس هیأت مدیره صنایع داروهای انسانی نیز از «کاهش موجودی مواد اولیه دارویی» و «افزایش تصاعدی» کمبودهای دارویی در ماه‌های خرداد و تیر خبر داده بود.

در همین رابطه یک داروساز ساکن تهران به صدای آمریکا گفته که از آذرماه گذشته هیچ ارزی برای تهیه مواد اولیه دارو و یا تجهیزات پزشکی تخصیص داده نشده است.

او تأکید کرد که به دلیل عدم تخصیص ارز، کمبودها در تمامی بخش‌های دارویی نماد پیدا کرده و تأمین داروهای ساده نیز به مشکل خورده است.

داروساز دیگری از تهران به صدای آمریکا گفت که داروهای حیاتی، از جمله داروی قلب آمیودارون، پلاویکس برای پیشگیری از لخته شدن خون که معمولا پس از حمله قلبی استفاده می‌شود و کپسول‌های استنشاقی برای آسم و برونشیت نیز نایاب است.

او گفت: کمبود داروهای حیاتی به صورت دوره‌ای رخ می‌دهد اما اقدامی برای پیشگیری صورت نمی‌گیرد و آنچه در این میان کمترین اهمیت را پیدا می‌کند حفظ جان بیماران است.