افشاگری فعال محیط زیست زندانی: شکنجه با «اعدام‌ صوری» و پخش «ویدیوی جسد کاووس سیدامامی» - Gooya News

سپیده کاشانی به نفوذ بازجویان بر قضات اشاره کرد

ایندیپندنت فارسی - سپیده کاشانی، فعال محیط زیست زندانی، در پنجمین سالگرد بازداشتش، با انتشار نامه‌ای جزئیات تازه‌ای از شکنجه‌های خود و دیگر فعالان محیط زیست به‌دست نیروهای سازمان اطلاعات سپاه پاسداران را فاش کرد. کاشانی در این نامه، تهدید به مرگ و بازداشت اعضای خانواده‌اش، «اجرای اعدام نمایشی همسرش، هومن جوکار» و همچنین نشان‌دادن عکس و ویدیوی پیکر بی‌جان کاووس سیدامامی، فعال محیط زیست کشته‌شده در اوین، را به‌عنوان مواردی از شکنجه‌های اعمال‌شده ازسوی بازجویان اطلاعات سپاه، فاش کرد.

این فعال محیط زیست زندانی همزمان با سالگرد بازداشتش به‌همراه چند نفر از دیگر فعالان محیط زیست در چهارم بهمن سال ۱۳۹۶، با انتشار نامه‌ای افشاگرانه، همه این بازداشت‌ها را نتیجه «پرونده‌سازی و سناریو ساختگی» خواند و نوشت: «امروز ۵ سال از محکومیت ۶ ساله‌ام به پایان رسید. در این ۵ سال به پرونده‌سازی و سناریو ساختگی اعتراض نکردم و زبان در کام کشیدم؛ ولی امروز می‌گویم، امروز می‌نویسم، برای کشورم، برای زنان هموطنم. برای جوانان. برای تمام زخم‌خورده‌های بی‌عدالتی.»

کاشانی در ادامه با اشاره به اینکه «در عمل، نه با شعار، ۲۵ سال از عمر و جوانی‌‌مان را در راه حفاظت از میهن صرف کردیم.

"در این ۵ سال به پرونده‌سازی و سناریو ساختگی اعتراض نکردم و زبان در کام کشیدم؛ ولی امروز می‌گویم، امروز می‌نویسم، برای کشورم، برای زنان هموطنم"گنبد و ترکمن صحرا، گلستان، ارس، ارومیه، طبس، بافق، مسجدسلیمان، شوشتر، هجیج، ملکان، فرزندانمان شدند»، افزود: «در ۴ بهمن ۱۳۹۶ توسط افراد اطلاعات سپاه به‌طور وحشیانه و با خدعه و نیرنگ دستگیر و زندانی شدیم. روزهای اول مضطرب و پریشان انتظار کشیدیم. در انتظار روشن‌شدن حقیقت و درپی آن، عذرخواهی و آزادی.»

این فعال محیط زیست در ادامه آورده است که امروز ۵ سال از آن تاریخ گذشته، اما «حقیقت کتمان‌ شده، سناریو ساخته‌ شده و سنگین‌ترین و هولناک‌ترین اتهامی که پشت هر انسان شریفی را می‌لرزاند» یعنی «اتهام جاسوسی» به فعالان محیط زیست نسبت داده شده است.

سپیده کاشانی افزود که «من همان‌قدر جاسوس هستم که جوانان عزیز وطن قاتل و آشوبگر» و «من همچون آنان، تحت فشارها، شکنجه‌های هولناک و بازجویی‌ها و طرح‌های ازپیش‌تعیین‌شده برای گرفتن اعترافات دروغین بودم».

این فعال محیط زیست زندانی در ادامه به شرح «بخشی از فشارها و شکنجه‌ها» در دوره بازداشت و زندان پنج‌ساله خود پرداخت و ازجمله به «بازجویی‌های طولانی و همراه با دادوبیداد و فحاشی، هتک حرمت، دروغ، تهدید، تهمت و تفتیش عقاید» اشاره کرد و نوشت که «بازجو اصرار داشت که من کلیمی‌بهایی مخفی هستم، ساعت‌‌ها ایستاده بازجویی می‌شدم. حتی اجازه نداشتم سرم را به دیوار تکیه بدهم» و «دائما و ساعت‌های متوالی از پله‌های ترسناک بازجویی مجبور به بالا و پایین شدنم می‌کرد».

کاشانی همچنین به «بازجویی در اتاق تاریک» و درحالی‌که «صدای ترسناک بازجو را از بلندگو می‌شنیده» اشاره کرده و به بارها اعدام صوری و نمایشی و تهدید به اعدام همسرش، هومن جوکار که او نیز همزمان بازداشت شده، به‌عنوان بخشی از شکنجه‌های روانی، پرداخته است.

او نوشت: «بازجو ابتدای هر بازجویی سوره یس را با صوت می‌خواند؛ سوره که تمام می‌شود، یک به‌ظاهر روحانی حکم اعدام هومن جوکار جان‌خسته‌ام را می‌خواند. من او را نمی‌بینم، با چشم‌بند به‌سمت دیوار نشسته‌ام، خودش می‌گوید روحانی است.

حکم اعدام هومن است! همین جا؟ در همین اتاق؟ کی؟ هومن من. هومن مادرش. همان هومنی که وجب‌به‌وجب این خاک را می‌بوید و می‌پرستد و می‌شناسد. باور کرده بودم. هر روز و هر لحظه فکر می‌کردم چوبه‌ای برپا می‌شود و بازجو آنچه گفته، عملی می‌کند.

"برای تمام زخم‌خورده‌های بی‌عدالتی.»کاشانی در ادامه با اشاره به اینکه «در عمل، نه با شعار، ۲۵ سال از عمر و جوانی‌‌مان را در راه حفاظت از میهن صرف کردیم"زیر چهارپایه می‌زند و تمام.»

کاشانی با تاکید بر اینکه «در آن فضای ناامن و پراضطراب» اجرای این تهدید به اعدام «مطلقا دور از ذهن نبود»، به نمایش تصاویر پیکر بی‌جان کاووس سیدامامی ازسوی بازجویان اشاره کرد و نوشت: «مگر اتفاق نیفتاده بود؟ مگر عکس جسم بی‌جان کاووس سیدامامی را به من نشان نداده بود؟ باور نکردم. ممکن نبود کاووس مرده باشد. او پر از شور زندگی و امید بود. نه او زنده است. کاووس نمرده.

من اعتراف نمی‌کنم. به کار نکرده اعتراف نمی‌کنم. اعدامم کنید. بازجو موبایلش را به من می‌دهدو فیلم جسد بیجان و شریف کاووس را نشان می‌دهد. مریم در اطرافش مویه می‌کرد و او را صدا می زد.

کاووسی بلند شو، کاووسی جوابمو بده. بی‌حال و بی‌رمق و بی‌امید به سلولم بازگشتم. بازجو گفت فیلم بعد جسد هومن خواهد بود.»

در ادامه این نامه، سپیده کاشانی با اشاره به «بازجویی شدن در اتاقی که در و دیوار آن خونی بود»، نوشت که هربار وارد اتاق بازجویی شده نگران بوده است که نکند این خون‌های بر دیوار «خون هومن جوکار باشد یا خون سام رجبی یا امیرحسین خالقی و طاهر قدیری یا مراد طاهباز» و بازجو مدام تهدید می‌کرده است که «به پسرها رحم نمی‌کنیم» و «تصور آن حد از خشونت در مورد هومن و بقیه» کشنده بود.