وفا دارا که تو باشی، در این کُروی جهان به گمان من تو یگانه خطّ راستی، بی انحنا!

 
وفا دارا که تو باشی،
در این کُروی جهان
به گمان من
تو یگانه خطّ راستی، بی انحنا!
وتلخی رنجهایت
در مزارع نیشکر
به شیرینی رسید!
گیرم فقیر
گیرم نا دارا.
کاش میشد
پیش تر زان که نباشی
ترا به عنصرِ همواره گی
پیوند زد،
کاش می شد.
وبازهم به گمانم
تورا همواره گی
زان پیش تر که نباشی گزیده است!
در باغ ات درختان کم نیستند
ولانه های کبوتران ِ سپید
در کنار جنگل ِ پراز "باز"ِ همسایه!
وامّاهنوز پرواز میکنند کبوتران ات.
وفادارا
تو می مانی
تو همیشه و همواره هستی
تا آدمی بداند
ماندن را باید آموخت
تاوان را باید پرداخت.
آسان نیست،
شدنی امّا هست.
وفا دارا
از مرثیه بی زارم،
از اینرو پیش تر زان که نباشی، نوشتم.

***********************

برای نود سالگی "وفادار" سییرا مایسترا.
بهمن پارسا نهم اوت ۲۰۱۶

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: