از این پس، بر آن سرم که پندِ پیر بنیوشم : ننگرم دگر به هیبتِ ابرِ سربیِ کوتاه که سقف برزده آفاقِ جهان را ؛ به سخاوتِ باران بیاندیشم

 
از این پس، بر آن سرم که پندِ پیر بنیوشم :

ننگرم دگر به هیبتِ ابرِ سربیِ کوتاه

که سقف برزده آفاقِ جهان را ؛

به سخاوتِ باران بیاندیشم

که زودا برهوتِ زمین را سیراب می‌‌کند ،

و به نوازشِ بوسه‌ ی خورشید

که هر آینه ،

  بهتِ سرابِ یخ زده را

 آب می‌‌کند.

بر آنم

  که به اعتقادِ سرشاریِ جامِ نیمه تهی

  پا سفت کنم

و غریوِ تندر را

  منادیِ پا به زاییِ سحاب

  به حساب آرم،

و باور کنم

  که جنگلِ سوخته

  دوباره می‌‌شکفد ؛

و کوچِ چلچله‌ها را

 فالی‌ خوش به شمار آرم

که دیگر بار

 فصلِ سفر فرا می‌‌خواهد رسید

تا لک لک‌های عاشق

به ساحلِ تالابِ به گل نشسته

  فراز آیند .

 

 

باری -

سرِ آن‌ دارم از این پس ،

که بسته راه دیده و پنبه به گوش ،

به فردایِ سرنوشتِ اهلِ زمین

 خوش بین باشم

گیرم که ابر

  همچنان

  سترون بماند

و آفتاب از پسِ پرده

 رخ ننماید .

 **********

جهانگیر صداقت فر

تیبوران - ۵ آگست ۲۰۱۶

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: