حالا که رهبر ی برای هدایت اعتراضات مان نداریم تنها یک راه می ماند: خلع سلاح حکومتی ها و گرفتن سلاح خودشان به طرف خودشان؛ ف. م. سخن - Gooya News

مبارزه مسلحانه ی مردمی، آخرین قسمت از هر رویداد دگرگون ساز سیاسی ست.

مبارزه ی مسلحانه ی جدا از مردم کاری بی معنی و بی نتیجه است ولی زمانی که حکومتی های مسلح، سلاح به سمت مردم معترضی که با دست خالی مطالبات شان را در خیابان مطرح می کنند می گیرند، اینجا دیگر گرفتن سلاح از دست آدمکشان و به سمت آن ها نشانه رفتن با همان سلاح، مبارزه ی مسلحانه جدا از مردم و کاری بی معنی نیست بلکه بخشی از دفاع از خود برای حفظ جان است.

حالا که بچه ها اراده کرده اند حکومت نکبت اسلامی را از پای در آورند و در شرایطی که رهبر ی برای هدایت حرکت های اعتراضی وجود ندارد، تنها راهی که برای ادامه ی مقاومت در مقابل حکومت و باقی ماندن در خیابان ها و طرح اعتراض ها می ماند، خلع سلاح آدم کشان و گرفتن همان سلاح در مقابل خودشان است.

این که مردم رهبر نمی خواهند و هر کدام از مردم خودشان یک رهبر هستند، از آن قلماشی ها و یاوه گویی هاست که حکومتی های مستقیم و غیر مستقیم، چند سالی سعی در جا انداختن اش کردند.

مردم معترض رهبر می خواهند تا بدانند که چه کارها باید بکنند و چه کارها نکنند.

مردم معترض رهبر می خواهند تا بدانند چگونه با حکومت نکبت اسلامی دست و پنجه نرم کنند.

مردم معترض رهبر می خواهند تا بدانند کجا بروند، کجا ها را تسخیر کنند، با چه روش هایی مبارزه کنند.

مردم معترض رهبر می خواهند تا بدانند فردا -فردای واقعی نه خیالی و موهوم- چه خواهد شد.