قطعه گمشده‌ای از ناامنی‌های اخیر

فارس: طي هفته‌هاي اخير، اخبار گوناگوني با ماهيت ناامني در كشور منتشر شده است. ضرب و جرح چندين طلبه با چاقو، تجاوزهاي گروهي، كشته شدن قويترين مرد ايران در يك نزاع خياباني و شهادت چندين پاسدار در درگيري با تروريست‌ها در غرب كشور. اخباري كه به نظر مي رسد، توانسته است افكار عمومي ايران و حتي افكار نخبگان، خواص و سياسيون را نيز تحت تأثير قرار دهد و بسياري به صورت درگوشي و يا در محافل خصوصي از وجود ناامني‌هاي شديد در ايران صحبت كنند. ناامني‌هايي كه حتي پاي مجلس و بسياري از چهره‌هاي اجرايي و سياسي را نيز به عرصه باز كرده و جملگي مشغول پيگيري ويژه اخبار اشاره شده و يا اعلام موضع در قبال آن هستند. طي چند روز گذشته، در دو مورد، مجلس شوراي اسلامي براي پيگيري نزاع‌هاي خياباني وارد تحقيق شده است. تعدادي از مسئولان نيز براي اداي توضيحات به مجلس فرا خوانده شده‌اند. در جلسات سياسي، عده‌اي اين حرف را مطرح مي‌كنند كه پاسخگوي اين همه ناامني! كيست؟ آيا اتفاقي در شرف وقوع است...؟! فرماندهان پليس به شدت درگير موضوع شده‌اند. اين سردار احمدي مقدم است كه در يك سخنراني از وضعيت قانون حمل سلاح سرد انتقاد مي‌كند و آن را ناكامل مي‌داند. بازجويي از قاتلان مرحوم روح‌الله داداشي، قويترين مرد ايران نيز به دليل حساسيت موضوع، توسط شخص دادستان كل كشور انجام مي‌شود. و مسئولان ديگري نيز در رابطه با اين قضايا به صحنه آمده‌اند و براي تعيين كمّ و كيف ماهيت اين اتفاقات مشغول فعاليت هستند. اما شايد بتوان وقايع اخير را با ملاك‌هاي منطقي كه وجود دارد، از منظر واقعي‌تري نيز تحليل كرد. كشور هم‌اكنون درگير گذار از چالش‌هاي نفس‌گيري است. چالش‌هايي كه از يك سو به درستي در رصد نخبگان و خواص با بصيرت قرار گرفته و از سويي نيز دشمنان هميشگي ما نيز آنها را شناسايي كرده‌اند. چالش‌هايي كه اگرچه ريشه در برخي اشتباهات فردي مسئولان و يا نامهم انگاري‌هاي برخي مقولات مهم همچون جهاد اقتصادي، وحدت و پرهيز از بگومگوهاي سياسي بيهوده است اما به هر دليلي همچنان وجود دارند و رفع آنها نياز به شفاف سازي، روشنگري و در ادامه رعايت تقواي جمعي از سوي همه آحاد مردم و مسئولان دارد. كشور همچنان درگير دو جريان فتنه و انحراف است. درگير بودني كه البته از قسمت‌هاي سخت آن عبور كرده‌ايم اما فتنه‌گران و منحرفين هنوز هم به دلايل مختلفي! هستند و نفس مي‌كشند و دست در دست دشمنان خارجي‌ اين مرز و بوم، در كمين سوء استفاده از چالش‌هاي ياد شده نشسته‌اند. در همين زمينه اما شايد خبري كه حدود ۲ ماه قبل از يك نشست محرمانه در ايالات متحده آمريكا افشا شد جالب توجه باشد. گويا دشمن در اين نشست تصريح مي‌كند كه بايد به اختلافات و ناامني‌ها در ايران دامن زد. گفته مي‌شود كه از اين نشست سه راهبرد عمده استخراج و به سرپنجه‌هاي صف و ستاد دشمنان ايران در اقصي نقاط جهان ابلاغ شده است. پررنگ سازي مقولات حقوق بشر در ايران، القاي وجود ناامني‌هاي گسترده در ايران و بيان گسترده اختلافات موجود در ميان برخي مسئولان ايران. شايد بايد مجدداً اذعان كرد كه بسياري از رسانه‌ها و خواص كشور، آنگونه كه بايد به محتواي اين خبر توجهي مبذول نكردند. جالب آنكه بلافاصله پس از افشاي همين خبر بود كه به ناگاه، خبرهايي كه در سه حوزه ياد شده قابل احصاء بود، به شيوه‌هاي مختلفي در فضاي عمومي ايران و رسانه‌هاي جهان مطرح شد و رنگ ديگري يافت. اين طرح به يك باره برخي اخبار توسط كدام ابزارها صورت گرفت؟ كدام جملات در لابه‌لاي خبرهاي مربوط به اين اتفاقات بودند كه ماجرا را بيش از ماهيت حقيقي آنها بزرگ مي‌كردند؟ چرا بسياري خيال كردند كه بايد نسبت به اين قضايا، به صورت ديگري حساس بود؟ از پاسخ اين سوالات نمي‌توان به راحتي گذشت. پاسخ‌هايي كه جواب آنها را به راحتي مي‌توان در مسيري كه رسانه‌هاي صهيونيستي جهان عليه ايران دنبال مي‌كنند، رديابي كرد. به راستي مسائلي مثل تفكيك جنسيتي در دانشگاه‌ها و يا اختلافات جزئي و مسبوق به سابقه دولت و مجلس از چه اهميت آنچناني برخوردارند كه به ناگاه شاهديم بسياري از رسانه‌هاي جهان در مورد طرح تفكيك جنسيتي دانشگاه‌ها در ايران كه حتي در برخي كشورهاي اروپايي نيز انجام شده است گزارش‌ها و اخبار مختلفي را با رويكرد دفاع از حقوق دانشجويان در ايران! منعكس مي‌كنند و يا چه اتفاقي رخ مي‌دهد كه رابرت فيسك، روزنامه نگار انگليسي به خود جرأت مي‌دهد كه ناظر به برخي مسائل رخ داده در عرصه سياست داخلي اينگونه اظهار كند كه رئيس جمهور احمدي نژاد، احتمالاً استعفا خواهد كرد...؟! چگونه مي‌شود كه چند روز پس از تصميم دشمن براي سياه‌نمايي عليه ايران، فيلمي در زمينه ضرب و شتم دانش‌آموزان در مدارس ايران منتشر مي‌شود كه انعكاس وسيعي در سطح رسانه‌هاي جهان مي‌يابد. (فيلمي كه بعدها، جعلي بودن آن اثبات شد) آيا مي‌توان اينطور نتيجه گرفت كه اهميت يافتن و انعكاس به يك باره برخي قضايا، تصميمات و اتفاقات داخلي ايران در رسانه‌هاي جهان و در ادامه در داخل كشور؛ با توجه به استنادات موجود و دلايل منطقي به هيچ وجه يك امر معمولي نيست...؟! چرا اين مقولات پيش از اين بزرگنمايي نمي‌شدند و براي بسياري از رسانه‌ها و افكار عمومي اهميتي نداشتند؟ به اين خبرها كه در سال‌ها و ماه‌هاي قبل منتشر شده است دقت كنيد: _ شهادت ۷ مأمور ناجا طي درگيري مسلحانه با اشرار در بيرجند در سال ۸۸ _ تجاوز دسته جمعي به يك زن در شهر ... در سال ۸۷ (كه بعدها مشخص شد يك سياه نمايي بوده است) _ گشوده شدن چندين پرونده كودك آزادي طي چند ماه اخير _ پيگيري پرونده ربايش زنان و دختران در شهر ... در سال ۸۵ (كه ربايندگان در ادامه دستگير و در ملأ عام اعدام شدند) _ كشته شدن سالانه بيش از ۲۰ هزار نفر بر اثر سوانح رانندگي در جاده‌هاي كشور _ تجاوز به يك دختر توسط چند مرد در شهر ... (كه مرتكبين دستگير شدند) _ به ازاي هر ۸۰۰ كيلوگرم مواد مخدر، يك مأمور پليس در ايران شهيد مي‌شود و دهه‌ها و صدها خبر مهم ديگر در رابطه با ناامني كه البته در يك نگاه تحقيقي و علمي، شايد مقولاتي باشند كه در هيچ كجاي جهان، كشوري نمي‌تواند مدعي باشد، مي‌تواند آنها را به صورت صد در صدي رفع كند. چرا اين خبرها كه بعضا از اهميت بسيار زيادي نيز برخوردار هستند، در رسانه‌ها و در سطح افكار عمومي، آنچنان كه بايد و شايد پر رنگ نشده‌اند...؟! بايد اذعان داشت كه جواب اين پرسش واضح است. عزمي براي پر رنگ سازي اين خبرهاي نامطلوب وجود ندارد. در واقع اين خبرها در پروسه برنامه‌ريزي دشمنان ما تعريف نشده‌اند. و يا در مقاطعي رخ داده‌اند كه دشمن همچنان به فتنه و براندازي نظام و يا انحراف اميد داشته است. بايد به مسائل دقيق‌تر نگاه كرد. برخي وقايعي كه بعضاً در دور و اطراف ما رخ مي‌دهد با چه قصد و هدفي به ناگاه بزرگنمايي مي‌شوند و يا همينطور چرا برخي وقايع مهم، به هيچ وجه مورد توجه رسانه‌ها و افكار عمومي قرار نمي‌گيرند؟ رديابي حركات دشمن در اين حوادث يك ضرورت است. ما نمي‌توانيم نسبت به كساني كه هيچگاه در رابطه با ما در تغافل نيستند و همانگونه كه اعلام مي‌كنند، روز و شب به فكر توطئه عليه ما هستند، بي‌تفاوت باشيم. دشمن با اين قبيل توطئه‌هاي خود قصد دارد مفاهيم غلط را در افكار عمومي نهادينه كرد. (مثلا القاي وجود ناامني‌هاي گسترده در ايران) كه اين مفاهيم غلط، در روزگار بعد شايد مبناي برخي تصميم‌گيري‌ها و قضاوت‌ها از سوي قشرهاي مختلفي قرار بگيرد و نتيجه‌اي نامطلوب را عايد ملت و كشور كند.