«دریای فارس» صحیح‌ترین نام به جای «خلیج فارس»

اگر برای ما آب نداشته باشد، برای برخی نان که دارد؛ این حکایت قدیمی شاید بهترین شرح برای حکایتی باشد که طی سالهای اخیر به اسم دفاع از نام باستانی «خلیج فارس» رقم می خورد و در هیاهوی اخبار مختلف گم می شود.

به گزارش «تابناک»، سالهاست که ماجرای جعل نام «خلیج فارس» به فراخور اتفاقاتی که رخ می دهد به صدر اخباری تکیه زده و روایت آن در سطح جامعه و دنیای مجازی موجی به راه می اندازد که اثرات آن تا ماه ها به طول می‌انجامد؛ ماجرایی که شاید آخرین نمونه‌های فراگیر آن، به کار گیری نام مجعول در خدمات جانبی موتورهای جست‌وجوی مختلف و اشتباه فاحش مدیران گوگل در حذف نام پهناورترین گستره آبی در نقشه های برخط (آنلاین) استراتژیک ترین منطقه جغرافیایی زمین باشد.

بدین ترتیب هر بار با چالشی که اگر نگوییم به ضرب و زور پول، دست کم به کمک حماقت بزرگ برخی خبرگزاری‌ها، اطلس‌ها و رسانه‌های بیگانه رخ می‌دهد، موجی از انزجار در کشورمان به همراه آورده و پس زمینه های زشت ماجرا همچون تلاش تندروهای سلفی و قوم گراهای پوچ آن سوی آب را یادآوری می کند که از این تغییر نام به دنبال اهداف سیاسی خود بوده و البته منویاتشان را نه رودررو، که با دلارهایی دنبال می کنند که به سوی رسانه های جهانی گسیل می دارند.

ما حصل این کار به مرور زمان کار را به آنجا رسانده است که امثال خبرگزاری سی ان ان (آمریکا)، بی بی سی (عربی و انگلیسی)، الجزیره (قطر)، یورونیوز (ترک)، العربیه، الاهرام، الشرق الاوسط، تایمز یونیون، آسوشیتد پرس، فاکس نیوز، اینتر فاکس، رویترز، اطلس تایمز (انگلیس)، بیوک اطلس (ترکیه)، اطلس کالینز (استرالیا) و غیره و غیره، هر روز بر طبل این جنگ پنهان می کوبند به گواه آمار بخش رسانه های دیجیتال وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی روزانه بیش از ۶۰۰۰ بار نام خلیج فارس در رسانه ها و مطبوعات بین المللی جعل می‌شود و دور از انتظار نیست که طی چند سال آینده کمتر کسی نام خلیج فارس را بشنود!

اما واکنش ما به این همه تخلف آشکار و عدول از قوانین بین المللی چه بوده است؟

آنچه در پاسخ به این سوال پیش از هر گزینه ای به ذهن متبادر می شود، واکنش های قانونی در ابعاد بین المللی خواهد بود که توجه به آن تنها از رویکرد مجاری قانونی توجیه خواهد داشت؛ به این معنی که نهادهای قانونی کشور نسبت به ابعاد رو به گسترش این جعل در سطح جهان -از دیدگاه های مختلف- واکنش نشان داده و در نهایت مجموعه این واکنش ها از طریق نهادی مانند وزارت خارجه در نهادهای قانونی بین المللی پی گیری شود.

با این رویکرد، پر واضح است که مسئولان تاکنون در عمل به وظایف شان کوتاهی کرده اند چراکه با توجه به اسناد فراوانی که در اثبات دشمنی استفاده کنندگان از نام جعلی وجود دارد، پیگیری حقوقی ماجرا در سطح بین المللی می تواند جدای رسوا کردن ایشان، احقاق حق به دنبال داشته و جریمه هایی که به همراه خواهد داشت، به نوعی نقش بازدارنده در تکرار ماجرا داشته باشد ولی در عمل شاهد هستیم که حتی طرح موضوع شکایت از مجموعه گوگل که مورد تاکید سخنگوی وزارت خارجه هم بود تاکنون فرجام نیافته و حتی در حد و اندازه اطلاع رسانی از روند پی گیری نیز مطرح نشده است تا قرینه ذهنی جامعه به این سمت برود که این واکنش نیم دار نیز تنها در حد یک بلوف مطرح شده و اساسا قرار نبوده منجر به نتیجه ای شود.

از این بعد ماجرا که بگذریم، واکنش ها در سطح عصبانیت برخی گروه های مختلف در سطح جامعه، به ویژه طبقه ای که با دنیای مجازی در ارتباط هستند، محدود مانده و به جز مواردی استثنایی که منجر به عذرخواهی موسسه نشنال جئوگرافیک شد، نتیجه خاصی در بر نداشته و اصولا بی انصافی است که اگر توقعی غیر از این داشته باشیم.

با این حساب، درخواهیم یافت که هر چه وسعت جعل بیشتر شود، نه عزمی در نهادهای قانونی برای پیگیری وجود دارد که خرسندمان کند و نه توان مردمی تا این اندازه است که نتایج چشمگیری رقم بزند؛ اما واکنش ها تنها به این سطح ختم نمی شود بلکه ماجرا روی دیگری دارد که به مراتب نومید کننده تر از تفاسیر بالاست.

کافی است تا اندکی در ماجرا دقیق تر شویم تا انواع و اقسام برنامه های عجیب و غریبی همچون مستندهای تلویزیونی، همایش های رنگ به رنگ و ... تدارکاتی از این سطح را به یاد بیاوریم که نه تنها خروجی ملموسی ندارند، بلکه برای بیت المال هزینه تراشی نیز می کنند؛ اینجاست که باید از مسئولان پرسید حالا که قصد تعقیب ماجرا در سطح بین المللی را ندارند، چرا دست کم از تحمیل این هزینه ها جلوگیری نمی کنند؟ آیا رواست که با برگزاری همایش ملی (بخوانید داخلی و نه حتی بین المللی) یا تهیه برنامه های تلویزونی برای پخش در شبکه های داخلی، جعل نام «خلیج فارس» را مستمسک کسب درآمد برای برخی قرار داده و نمک بر زخم های جامعه بپاشیم؟!